κατά της ζωής αθώων ανδρών και γυναικόπαιδων, τα οποία είτε διέπραξε προσωπικά ο ίδιος, είτε εις τα οποία παρευρίσκετο συμμετέχοντας και επιστατώντας κατά την διάπραξή των (συναυτουργία). Τα εγκλήματα αυτά, σύμφωνα προς το Άρθρο 3 του Πρωτοκόλλου της Συμφωνίας της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945), δεν συμπεριλαμβάνοντουσαν εις την δοθείσα αμνηστία, χαρακτηρισθέντα «ως κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία δια την επιτυχία του πολιτικού αδικήματος (της ενόπλου στάσεως)» (Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, «Η απελευθέρωση της Ελλάδος και τα μετά ταύτη γεγονότα», σελίδες 343-344).

Ευθύς, λοιπόν, ως ο «Άρης Βελουχιώτης» διαπίστωσε ότι εξαιρείτο της δοθείσης αμνηστίας, έγινε έξαλλος και αφού κατηγόρησε την ηγεσία του Κ.Κ.Ε., επειδή φρόντισε να εξασφάλιση μόνον δι' αυτήν αμνηστία, αδιαφορήσασα δια τους λοιπούς ενόπλους αντάρτες, ηρνήθη να συμμορφωθεί προς την υπογραφείσα Συμφωνία της Βάρκιζας και να αντιμετώπιση την ελληνική Δικαιοσύνη, και ακολουθούμενος υπό μικράς ομάδος πιστών συντρόφων του, ενεχομένων και αυτών εις εγκλήματα, συγκρότησε ληστοσυμμορία και συνέχισε να περιφέρεται εις  τα όρη των Αγράφων και της Πίνδου. Διακήρυσσε δε ότι «ο συμβιβασμός της Βάρκιζας είναι ολέθριος και ο άγων προς κατάκτηση της εξουσίας θα πρέπει να συνεχισθεί άνευ διακοπής».                             

Ο Γιάννης Ιωαννίδης, άλλοτε υπαρχηγός τον Κ.Κ.Ε. περιγράφει στις "Αναμνήσεις" του ορισμένα περι- στατικά που δείχνουν την ψυχική διαστροφή του Άρη και την τάση του να βασανίζει τους αιχμαλώ- τους.

Την τοιαύτη συμπεριφορά του, η οποία ήταν αντίθετος προς την τότε πολιτική του Κ.Κ.Ε., αποδοκίμασε ο Νίκος Ζαχαριάδης, ευθύς μετά την επάνοδο του εις Αθήνας, αποκηρύσσοντας δημοσίως και στιγματίζοντας «ως δηλωσία, προδότη και τυχοδιώκτη» τον «Άρη Βελουχιώτη». Ούτος, εις ανακοίνωση του, δημοσιευθείσα εις την εφημερίδα «Ριζοσπάστης» της 12ης Ιουνίου 1945, αφού καταγγέλλει «τη δραστηριότητα του σαν ύποπτη και τυχοδιωκτική», καταλήγει: «Η δράση του αυτή που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το Κ.Κ.Ε., δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη». Η καταγγελία της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., η ανακοινωθείσα την 12ην Ιουνίου 1945 (εφημερίδα «Ριζοσπάστης» και «Ελληνικό Αίμα»), υπήρξε και η απόφαση της θανατικής καταδίκης του «Άρη Βελουχιώτη» και η παράδοση του εις τα καταδιωκτικά αποσπάσματα. Η εντολή του

Αρχική Σελίδα                Επόμενη Σελίδα