Ο Ναπολέων Ζέρβας σύρει τον χορό την 16η Νοεμβρίου 1942, ακολουθούμενος από τον Άρη Βελουχιώτη, στα Γαρδίκια Ομιλαίων Φθιώτιδος.
του «Μιζέρια». Τούτο, βεβαίως, το γνώριζε και ο ίδιος, αφού με την προσωνυμία αυτήν τον αποκαλούσαν πάντοτε, περιφρονητικά, οι «σύντροφοι» του. Πράγματι, μεταξύ των μελών του Κόμματος, ήταν περισσότερο γνωστός ως «Μιζέριας», παρά ως Θανάσης Κλάρας.
Όταν, όμως, αυτός ο «Μιζέριας» μεταμορφώθηκε σε «Άρη Βελουχιώτη» και έγινε ο φόβος, ο τρόμος και η μάστιγα της ελληνικής υπαίθρου, τότε η ηγεσία άρχισε να τον υπολογίζει και να τον βλέπει με καχυποψία. Ήταν η εποχή, κατά την οποίαν οι «σύντροφοι» του δεν τολμούσαν και έπαυσαν πλέον να τον αποκαλούν «Μιζέρια» μέχρις ότου έχασε και πάλιν, οριστικώς, την δύναμη του, επί της οποίας στηριζότανε και η οποία του προσέδιδε τη ψευδή αίγλη του δήθεν μεγαλείου του και την επιβλητικότητα του, οπότε και διαλύθηκε ο μύθος, ο οποίος έντεχνα επλάθετο. Έκτοτε, αποκαλείται και πάλιν, περιφρονητικά και ονειδιστικά, «Μιζέριας», «δηλωσίας» «Κλάρας» και «αποστάτης».
Χαρακτηριστική, εν προκειμένω είναι η περιγραφή, την οποίαν δίδει ο Θανάσης Χατζής, εις την σελίδα 479 του βιβλίου του «Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε». Ούτος, αφού αρχικώς αναφέρεται εις την ομιλία του Νίκου Ζαχαριάδη, ενώπιον της 7ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., της 14ης-18ης Μαΐου 1950, κατά την οποίαν ο τελευταίος είπε μεταξύ άλλων: «...Οι τροτσκιστές, ο προβοκάτορας Πετσόπουλος και ο «Μιζέριας», εν συνεχεία συμπεραίνει ότι «ο Ζαχαριάδης δείχνει έτσι τέτοια περιφρόνηση για τον Άρη Βελουχιώτη, ώστε να αποφεύγει να τον ονομάσει καν με το πολεμικό του ψευδώνυμο, αλλά με το καταφρονητικό επίθετο, που του έδωσε το Κ.Κ.Ε., του Μιζέρια».
«Μιζέρια», επίσης, τον αποκαλεί ο Νίκος Ζαχαριάδης και την 9ην Οκτωβρίου 1949, ενώπιον της 6ης Ολομελείας του Κ.Κ.Ε., αναλύοντας τα αίτια της συντριβής των κομμουνιστών εις το Βίτσι και τον Γράμμο, τον Αύγουστο του 1949. Εκεί, μεταξύ άλλων, λέγει:
«Θάταν το ίδιο σα να επαναλαμβάναμε το ύποπτο τυχοδιωκτικό πραξικόπημα του Μιζέρια (Βελουχιώτη) στα 1945 όταν, ακολουθώντας τις υποδείξεις του Τίτο και της κλίκας του, δεν πειθάρχησε στην ηγεσία του Κ.Κ.Ε., αρνήθηκε τη συμφωνία της Βάρκιζας και θέλησε να συνεχίσει τον πόλεμο».
Ούτω, ο Θανάσης Κλάρας, ο διαβόητος εγκληματίας «Άρης Βελουχιώτης», ως «Μιζέριας» άρχισε την κομμουνιστική σταδιοδρομία του και ως «Μιζέριας» την τελείωσε.
Ως γνωστόν, ο «Άρης Βελουχιώτης» ήταν αναμειγμένος εις τεσσάρας χιλιάδας περίπου εγκλήματα
