και η Εθνική Αντίσταση», σελίδα 39, προσπαθεί να απόδειξη δια της γνωστής μεθόδου της «εις άτοπον απαγωγής», ότι ο «Άρης Βελουχιώτης» ήταν μεν πράγματι μέγας πότης, δηλαδή αλκοολικός, αλλά παρ' όλα ταύτα δεν παράπαιε και δεν παραφερότανε, συνεπεία αυτού.
Συγκεκριμένως, ούτος λέγει:
«Στον Άρη άρεσε το ποτό, κυρίως το δυνατό, το τσίπουρο μα δεν τον είδε κανείς ποτέ μεθυσμένο. Ή δεν έπινε όσο λένε ή άντεχε τερατωδώς στο οινόπνευμα· οι πιο αξιόπιστες μαρτυρίες κλίνουν στο δεύτερο».
Ακολούθως δε συμπεραίνει αυθαιρέτως:
«Αν ο Άρης πέρναγε τα όρια στο ποτό, αν ήταν ο Αρχηγός που μεθούσε και παραφερνόταν, δεν θα μπορούσε να επιβάλλεται....»!.
Λησμονεί, όμως, ο Διονύσης Χαριτόπουλος, ότι ο «Άρης Βελουχιώτης» αφ' ενός μεν προέβαινε εις θηριώδεις βασανισμούς και εκτελέσεις μετά από αγρία ουζοποσία, αφ' ετέρου δε ούτος επιβαλλότανε αποκλειστικώς και μόνον δια της βίας των όπλων, της τρομοκρατίας, της φρίκης, του ολέθρου και των σφαγών. Ο «πρωτοκαπετάνιος» της Ρούμελης και της Πελοποννήσου υπήρξε ο υπ' αριθμόν 1 τρομοκράτης επί κατοχής. Άλλωστε, η ιατρική επιστήμη έχει διαπιστώσει ότι υπάρχουν αλκοολικοί, οι οποίοι ουδέποτε περιπίπτουν εις μέθη. Ούτοι, όμως, προδίδονται συν τοις άλλοις και από την διαταραχή της συμπεριφοράς των και από τις απότομες ψυχοδιανοητικές μεταπτώσεις των, λόγω της εξ οινοπνεύματος δηλητηριάσεως, ήτις προσβάλλει το νευρικό των σύστημα και τον εγκέφαλο των, όπως ακριβώς συνέβαινε και εις την περίπτωσιν του «Άρη Βελουχιώτη ».
Χαρακτηριστική, μάλιστα, περίπτωση εκδηλώσεως υπό του «Άρη Βελουχιώτη» συμπτωμάτων σαδιστικού παροξυσμού, προσκληθέντος εξ αντισταθμιστικής ψυχικής αντιδράσεως, ως εκ της λειτουργικής ανεπαρκείας του και εκ της αποτόμου ψυχοδιανοητικής μεταπτώσεως, συνεπεία του αλκοολισμού του, αποτελεί και η περιγραφόμενη τοιαύτη, υπό του εξτρεμιστή της άκρας Αριστεράς Γιώργου Κοτζιούλα. Αυτός, εις την σελίδα 134 του βιβλίου του «Όταν ήμουν με τον Άρη — Αναμνήσεις», αφηγείται το κάτωθι περιστατικό, εκ του οποίου προκύπτει, πέραν πάσης δυνατής αμφισβητήσεως, ότι ο «Άρης Βελουχιώτης» ήταν σαφώς λίαν επικίνδυνος ψυχασθενής (σχιζοφρενής) και αδίστακτος εγκληματίας:
«Μία φορά, λέει, παρουσιάστηκε ένα παλικάρι του που είχε προσβάλλει μια κοπέλα καθώς περνούσαν απ' τα χωριά. Ήταν αρχές ακόμα κι ο Άρης είχε μετρημένους από κοντά του. Εννοείται πως τους είχε δασκαλέψει καλά να μην πειράξουν ούτε βελόνι μοναχοί τους. Μα ο καινούργιος αντάρτης, που ήταν και νιος στα χρόνια, δεν κρατήθηκε, αλλά έκαμε εκείνο που έκαμε. Γι' αυτό καταδικάστηκε να μαχαιρωθεί. Έπεσαν αμάν, τίποτε. Δεύτερο λόγο δεν είχε ο Άρης. Έπειτα όμως απ' το σφάξιμο τον είδαν ν' αγκαλιάζει με δάκρυα το ματωμένο κορμί.
- Τώρα τον κλαις; του λέει ο πατέρας του νεκρού απ' την άκρη.
- Ναι, τιμώρησα τον φταίχτη, αλλά τώρα κλαίω το φίλο, το σύντροφο...
Τέτοιος ήταν ο Άρης, τρυφερός, πονετικός, αισθηματίας, αλλά και αλύπητος, όπου το καλούσε η ανάγκη, η θέση του σαν Αρχηγού»!!
Τον μέθυσο «Άρη Βελουχιώτη» σκιαγραφεί και ο Βρετανός Συνταγματάρχης Έντυ Μάγιερς, Αρχηγός της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής εις την Ελλάδα, όταν διατυπώνει, εις την σελίδα 69 του βιβλίου του «Η Ελληνική περιπλοκή», τις εντυπώσεις του εκ της πρώτης συναντήσεως του μετά του «Άρη Βελουχιώτη», την 19ην Νοεμβρίου 1942, εις το χωρίον Μαυρολιθάρι Φωκίδος. Γράφει, λοιπόν, ούτος μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Το απόγευμα, έφτασε ο Άρης με τους αντάρτες του. Ήταν ένας κοντός άντρας (σ.σ. 1,60 μ.), στο ίδιο ύψος με τον Ζέρβα, αλλά πιο γεροδεμένος απ' αυτόν. Η μακριά, μαύρη του γενειάδα, που εξισορροπούνταν από το μαύρο, γούνινο καπέλο του, έδινε στο πρόσωπο του μια ήπια, σχεδόν καλογερίστικη έκφραση, αλλά τα μάτια του ήταν βαθιά χωμένα στις κόγχες τους και -εκτός όταν χαμογελούσε - έριχναν μια αγριάδα στα χαρακτηριστικό του, που δεν χαλάρωναν παρά μονάχα όταν έπινε κρασί».
