Η ΔΙΚΗ

Στις 28 Αύγουστου 1947 άρχισε ή δίκη στο Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης πού συνεδρίαζε στη μεγάλη αίθουσα της Σχολής Βαλαγιάννη. Βάσταξε 18 μέρες.

Οι κατηγορούμενοι ήταν 67. Θα ήταν πολύ περισσότεροι αν η ασφάλεια δεν είχε την πρόνοια να στείλη στα σπίτια τους πολλούς πού είχαν μπλέξει οι Αρχηγοί σε μικροπράγματα, μόνο και μόνο για να τους εκθέσουν και να τους έχουν του χεριού τους. Είχαν όλοι τους συνηγόρους.

Εδέσποζαν ο «Καθοδηγητής Τάκης ή Ανδρέας Παπαγεωργίου» και ο Αλβανός Ακίνδυνος. «Ο Σπύρος» ή Διογένης Ελευθεριάδης ερχόταν τρίτος στην Ιεραρχία. Οι τρεις καθώς και όλοι οι Τομεάρχες, πολλοί ομαδάρχες και λίγα παιδιά είχαν τον κομμουνισμό ως επάγγελμα. Έπαιρναν μισθό. Δούλευαν για το Κόμμα και ζούσαν απ' το Κόμμα.

Ήταν οι περισσότεροι ξένοι για τη Μακεδονία.

Ο «Καθοδηγητής» Τάκης υιός Καλαβρυτινής μαμής στις Σέρρες, ο Ακίνδυνος απ' την Μυτιλήνη, ο Γραμματέας του Mακεδovικoύ Γραφείου Αλέκος απ' τον Πειραιά και την τάξιν των βαρκάρηδων, ο Βατουσιάνος απ' τη Μυτιλήνη, ο Κατραούζος απ' το Λιδωρίκη, ο Σκευοφύλαξ απ' την Νάξο, ο Αρχιναύαρχος του ανυπάρκτου Ε.ΛΑ.Ν. Δασκαλάκης απ' την Σάμο, ο Μαρκάκης απ' την Αίγυπτο, ο Κατσαμάνης απ’ την Ήπειρο, ο Γοβατόπουλος απ' την Καλαμάτα κ.τ.λ., κ.τ.λ.

Το Κόμμα έφερε στην Θεσσαλονίκη τ' ανώτερα στελέχη απ' αλλού, για να είναι άγνωστα και να μην έχουν δεσμούς, με πρόσωπα και πράγματα και την κοινή γνώμη. Ίσως και δεν έβρισκε στον τόπο τα κατάλληλα πρόσωπα.

Ο Τάκης ή Παπαγεωργίου, είχεν υπηρετήσει «διαφωτιστής» της «7ης Μεραρχίας» του Ε.Λ.Α.Σ. στην Καβάλα. Έπειτα απ' την Βάρκιζα, όπως είπε στην απολογία του, «δούλεψε πάλι στην Στρατιωτική οργάνωση Καβάλας, παρακολουθώντας ορισμένα Τμήματα Στρατού». Δούλευε δηλαδή και μοχθούσε να δημιουργήση «πυρήνες» και πυρηνικές τορπίλες στον Στρατό για να τον τινάξη στον αέρα. Τον Δεκέμβρη 1946 τον μετάθεσαν στην Θεσσαλονίκη με την ίδια αποστολή. Είχε αποκτήσει φαίνεται την ειδικότητα να «παρακολουθή και υπονομεύη. τον Στρατό». Τέλη όμως του Γενάρη 1947 ο αγράμματος «Γραμματέας του Μακεδονικού Γραφείου» του ανάθεσε την «καθοδήγηση» της Στενής Αυτοάμυνας ή Ο.Π.Λ.Α. Ήλθε σε επαφή με τον Σπύρο, τον Σκευοφύλακα, τον Κατραούζο, μίλησε με τον Ακίνδυνο, γνώρισε τους ομαδάρχες και πήρε στα χέρια του την διοίκηση του ημιστρατιωτικού συγκροτήματος.

Η Θεσσαλονίκη ήταν διηρημένη τότε σε 4 Τομείς. Περιωρίσθηκαν όμως γρήγορα σε 3: τον Δυτικό, με Αρχηγό τον Σπύρο, τον Κεντρικό, με διοικητή τον Κατραούζο και τον Ανατολικό πού είχε πάθει ολοκληρωτική εξάρθρωση απ' τις συλλήψεις και τους εκτοπισμούς, με αρχηγό τον δυναμικό Ακίνδυνο.

Ο λατόμος αυτός είχε... πρώιμη ανάπτυξη στην Μυτιλήνη. Καταδικάσθηκε δύο φορές σε πολύμηνο φυλάκιση απ’ το Πλημμελειοδικείο της Πατρίδας του για «αντίσταση κατά της Αρχής». Η 4η Αύγουστου τον έστειλε στην Ακροναυπλία όπου σπούδαζε 7 χρόνια στην Κομμουνιστική Ακαδημία της... Κατάφερε να μεταφερθεί στη «Σωτηρία» το 1943, όπου και γρήγορα τόσκασε με τη βοήθεια του Γουσόπουλου, έπειτα «Γραμματέα του Μακεδ. Γραφείου». «Εγώ τράβηξα ευθύς για τη Μακεδονία», είπε, στην απολογία του και «οργάνωσα το νοσοκομείο ανταρτών στο χωριό Αβδέλλα (των Γρεβενών) και  απ' εκεί πέρασα στην Βέροια, Νάουσα, Γιδά». Πήρε τώρα πολύ ανώτερο «πόστο» του «Γραμματέα της Περιφερειακής Επιτροπής Βέροιας».

Πώς, νησιώτης βρέθηκε στην άγνωστη του Μακεδονία, δεν το εξηγεί. Είναι όμως φανερό ότι το κόμμα τον έκρινε κατάλληλο για ευρύτερους ορίζοντες, και αποδοτικότερη δράση. Και το εδικαίωσε. Πολλούς συνανθρώπους του λευτέρωσε απ' το βάρος της ζωής. Γι' αυτό και φυλακίσθηκε το 1945 και βγήκε με την «αποσυμφόρηση».

Στην περίοδο της Εαμοκρατίας, σατράπης του Νομού Ημαθίας, απόλυτος κύριος της ζωής και περιουσίας των «ελεύτερων» τώρα Ελλήνων είχε τον καιρό και να παντρευτεί.

Όπως είπε ο μάρτυρας κ. Θεόδ. Παπαδόπουλος Ανθ)στής τότε της Χωροφυλακής, που είχε υπηρετήσει στη Βέροια, ο γάμος του ήταν «ηγεμονικός». Φαγώθηκαν 100 κοτόπουλα, 50 πάπιες, 9 γουρούνια, 12 ζυγούρια, 40 κάσσες μήλα, άδειαζαν δε 10 μεγάλα βαρέλια ούζο!!!

Ο καθηγητής Τηλ. Βασδέκης, γραμμένος στο Κόμμα από το 1944, όπως ο ίδιος ομολόγησε, που βρέθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου, γιατί είχε υποβοηθήσει κάποια «σύνδεση» για μια ληστεία, χωρίς ίσως να ξέρη τον σκοπό της, είπε κλαίοντας στην απολογία του: «Σήμερον ντρέπομαι διότι έφθασα ως εγκληματίας ενώπιον υμών. Ενόμιζα ότι πραγματικώς ηγωνιζόμην διά την ελευθερίαν, διά την ισότητα, διά την δικαιοσύνην. Εδώ ήκουσα πράγματα που δεν είχα ποτέ φαντασθή, ήκουσα γάμους ηγεμονικούς, ανθρώπων πού αγωνίζονταν διά την ισότητα...».

Ο ίδιος ο Ακίνδυνος στην απολογία του δεν αρνείται την εκατόμβη των πουλερικών και τετραπόδων στον γάμο του. «Για το ζήτημα αυτό λέγει, λογοδότησα στο Κόμμα». Ως φαίνεται οι ασυγκίνητοι απ' τις σφαγές ανθρώπων ταγοί του Κ.Κ.Ε. της Θεσσαλονίκης, συγκινήθηκαν απ' την θυσία των πουλερικών και τον αντίκτυπο της στην κοινή γνώμη. Τον κάλεσαν δε σε απολογία και τον... επιβράβευσαν. «Ήταν τότε εποχή «λευτεριάς» συνεχίζει. Ήρθε πολύς κόσμος που δεν μπορούσα να τον διώξω και πήρε ο γάμος «μαζικό χαρακτήρα»...».

Η Στενή Αυτοάμυνα                                                 Αρχική Σελίδα