ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ

Ο μακαρίτης Χ. Τρικούπης, έχοντας την αρχήν, ότι οι διπλωματικές επιτυχίες είναι τότε μόνον πιθανές, όταν υποβοηθούνται και από την μπαγιονέτα, (ΣΗΜ. Αντίθετα με τις σημερινές κυβερνήσεις υποστηρίζουν το αντίθετο) παράγγειλε τα τρία θωρηκτά «Ύδρα», «Σπέτσαι» και «Ψαρά» και άρχισε συγχρόνως να φροντίζει και για τη δημιουργία στρατού πραγματικού.

Έπειτα διέταξε να γίνουν μεγάλα γυμνάσια εκστρατείας στη Θήβα.

«Εχθρικός στρατός, ή ταξιαρχία δηλαδή Αθηνών, προελαύνοντας εξ Αθηνών, σπεύδει προς κατάληψη των Θηβών, την άμυνα των οποίων έχει αναλάβει ο στρατός της Θεσσαλίας, η ταξιαρχία δηλαδή Λαρίσης».

Όμως μια φοβερή αταξία επεκράτησε κατά τα γυμνάσια και αποδείχθηκε ότι ο στρατός αγνοούσε τελείως τι θα πει πειθαρχία. Χάλια δηλαδή πού άρπαξε τότε ο σατιρικός τύπος. (ΣΗΜ. Από την εποχή του Αριστοφάνη ο Έλληνας δεν θέλει και πολύ να αρχίσει τη πλάκα) Απ’ αυτά πού δημοσιεύτηκαν, παίρνουμε τα παρακάτω:

Ήλθε τέλος και ή ήμερα της μάχης. Εστάλησαν ανιχνευτές και από τους δυο αρχηγούς, για να εξακριβώσουν τη θέση του αντιπάλου και παρατάχθηκαν τα στρατεύματα.

Αλλά τόση αταξία φαίνεται επεκράτησε που ένας έξυπνος ανθυπίλαρχος, ακολουθούμενος και από έναν ιππέα, ενήργησε κατόπτευση μέχρις αυτών των... Θηβών, μέχρι δηλαδή του εχθρικού στρατοπέδου. Ό ακόλουθος του μάλιστα ιππέας, ήπιε καφέ... μετά των εχθρών, ρούφηξε μαζί τους ρετσινάτο και έφυγε ανενόχλητος κατά το μεσημέρι για να πάει στον αρχηγό της ταξιαρχίας Αθηνών και να τον πληροφόρηση εν πάση λεπτομέρεια, περί του εχθρικού στρατού.

Έγινε επί τέλους και ή μάχη, κατά την πρόοδο της οποίας σημειώθηκαν άπειρα νόστιμα επεισόδια, τα οποία αναγράφουμε.

Παραδείγματος χάριν, το τάγμα του Ψύχα, μεθυσμένο από τη μυρωδιά της μπαρούτης, προχώρησε τόσο κοντά στον εχθρό, ώστε έπεσε απάνω σ' εκείνους πού αμύνοντο στη Θήβα.

— Που πάτε μωρέ; ακούστηκε τότε μια φωνή από τους στρατιώτες των Θηβών. Είσαστε σκοτωμένοι και σεις περπατάτε;

— Όχι, απάντησαν οι επιτιθέμενοι, είμαστε ζωντανοί και σας φάγαμε!...

Οι στρατιώτες των Θηβών εξακολούθησαν να αμύνονται μα και να επιμένουν ότι οι αντίπαλοι τους είναι ...σκοτωμένοι, εκείνοι πάλιν επέμεναν ότι ήσαν... ζωντανοί, και έτσι, σκοτωμένοι και ζωντανοί πιάστηκαν στα χέρια, και αρχίσανε κοντακιές, λιθαριές, γροθιές, σφαλιάρες!...Όταν έτρεξαν οι αξιωματικοί να τους χωρίσουν, τους βρήκαν έτοιμους να σφαγούν, σαν να επρόκειτο περί μάχης πραγματικής!...

Κάποιο σύνταγμα διατάχθηκε να κάνει κυκλωτική κίνηση, την εκτέλεσε με τόση... γρηγοράδα, ώστε ο συνταγματάρχης του βρέθηκε άξαφνα εντός των γραμμών της αμύνης και πιάστηκε αιχμάλωτος υπό του εχθρού!

O Συνταγματάρχης... όμως θεώρησε προσβολή... να συλληφθεί αιχμάλωτος... αγρίεψε κι' άρχισε να διαμαρτύρεται!

Και ο εχθρός του χάρισε... την αιχμαλωσία, για να καταπραϋνθούν τα νεύρα του!...

Επεκράτησε τέλος τόση αναμπουμπούλα που οι στρατιώτες πολλές φορές ήρθανε στα χέρια και θα αλληλοσκοτώνονταν αν τα φυσίγγια τους δεν ήταν άσφαιρα.

Το συμπέρασμα, άμα τελείωσε ή μάχη, ήταν... να μη γνωρίζει κανένας ποιος... νίκησε!

Εννοείται ότι την αποτυχία αυτή των γυμνασίων δεν μπορούσε να μην την παραλάβει, όπως γράφουμε και παραπάνω, ο τότε σατιρικός τύπος. Επί μήνες ολόκληρους τα σατιρικά φύλλα βομβαρδίζανε με σάτιρες τους στρατιωτικούς και την Κυβέρνηση.

Να π.χ. ένα εμπιστευτικό δήθεν τηλεγράφημα σε στίχους:

Απόσπασμα ημέτερο, σ' ένα μικρό καυγά,

ως λάφυρ' απεκόμισε, ένα καλάθι αυγά,

Ο βασιλεύς διέταξε, με ζήλον κι' επιμέλειαν,

ν' αποσταλώσι πάραυτα τ' αυγά εις την Δεκέλεια.

Και ένα άλλο τηλεγράφημα, κρυπτογραφικό αυτό:

(Σαράντα, πέντε, δώδεκα, τριάντα εξ, εννέα)

(Εξήγηση): Μετά μια μάχη κρατερά και έξοδα γενναία

(Είκοσι, τρία, ένδεκα, πενήντα και λιγάκι)

(Εξήγηση) : Τη θέση εκυρίευσα «Μικρό Καφενεδάκι».

Τέλος και μερικοί στίχοι από ένα μεγάλο σατιρικό ποίημα περί του... ψευτοπολέμου:

Ταράμ - τατάμ, ταρατατάμ, σαλπίζουν οι τρουμπέτες,

βρε μη σκοτώνεστε παιδιά, οπλίτης τον οπλίτη,

παύσατε πυρ! παύσατε πυρ! Στη θήκη οι μπαγιονέτες,

η μάχη ετελείωσε χωρίς να σπάσει μύτη.

Αρκούντως εμαχέσασθε, περίπου ένα μήνα,

αφήστε πια τα χωρατά, κι' ελάτε στην Αθήνα!...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Καταλαβαίνουμε βέβαια, ότι με ένα τέτοιο στρατό θα μπορούσαμε να νικήσουμε οποιονδήποτε αντίπαλο, όποιος και να ήταν αρχηγός του. Σε μερικά χρόνια λοιπόν, (το 1895) όπως ήταν επόμενο ηττηθήκαμε από τους Τούρκους.

Η οργάνωση του στρατού άρχισε επί Ε. Βενιζέλου. Μάλιστα ήτανε και άλλο ένα πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στο στρατηλάτη Κων/νο που ήθελε Γερμανούς συμβούλους και στον Ε. Βενιζέλο.

Λέγεται μάλιστα ότι ο Κων/νος είπε μπροστά στον βασιλέα Γεώργιο τον Α

«Έχω την γνώμη να προτιμήσομε Γερμανούς συμβούλους. Υπενθυμίζω ότι ο Γερμανικός είναι ο καλύτερος στρατός του κόσμου»

«Έχω την γνώμη να προτιμήσομε Γάλλους συμβούλους. Υπενθυμίζω ότι η Γαλλική πειθαρχία είναι πλησιέστερη στον Έλληνα οπλίτη από την Γερμανική».

Όπως και να έχει προτιμήθηκε η Γαλλική βοήθεια και ήρθε στην Ελλάδα ο Στρατηγός Εϋντού.

Το όνομα του έχει δοθεί σε δρόμο του Πειραιά στο Πασαλιμάνι κοντά στο Τζάνειο και βέβαια κανείς δεν ξέρει ποιος ήταν, ενδεικτικό της Νεοελληνικής ιστορικής (α)παιδείας.