Μετά την συνθήκη της Βάρκιζας, o ΕΛΑΣ διαλύεται αλλά οι ΕΛΑΣίτες δεν αμνηστεύονται για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει στη κατοχή. ο Σαράφης με τον Άρη υπογράφουν μια διαταγή αποχαιρετισμού των ανταρτών. Οι καπεταναίοι όμως του ΕΛΑΣ διαβάζοντας την συνθήκη, ότι δηλαδή δεν πρόκειται να αμνηστευθούν για τα εγκλήματα τους, καταλαβαίνουν ότι αν εμφανιστούν θα συλληφθούν για να δώσουν λόγο για τα εγκλήματα τους. Τι να κάνουν; Να κρυφτούν στις πόλεις; Δεν γίνεται. Άτομα ορεσίβια, ξέρουν από βουνά και λαγκάδια, μπορούν να κρυφτούν σε μια κορυφογραμμή, αλλά όχι σε μια πυκνοκατοικημένη συνοικία. Μένουν λοιπόν με λίγους πιστούς τριγυρίζοντας γύρω από τις κρύπτες με τα κρυμμένα όπλα περιμένοντας το σύνθημα για τον επόμενο γύρο, ενώ ορισμένοι, όπως ο Τζήμας φεύγουν για το εξωτερικό.
Ο Βελουχιώτης βρίσκεται στα Τρίκαλα. Καταλαβαίνει ότι θα είναι από τους πρώτους που θα πιάσουν μόλις εμφανιστεί χωρίς όπλα. Απευθύνεται λοιπόν κατ’ αρχή στους πολιτικούς αρχηγούς του κόμματος.
Ο Σιάντος μετά την Βάρκιζα δείχνει άρρωστος και καταβεβλημένος. Ο Ιωαννίδης έχει το γενικό πρόσταγμα.
Διατάζει λοιπόν τον Άρη να πάει στην Αθήνα να κρυφτεί. Ο Άρης ζητάει να περάσει από τη Λαμία να αποχαιρετήσει τους δικούς του. Πρέπει να πάει άοπλος. Πράγματι πάει, αλλά αντί να συνεχίσει για Αθήνα μένει στη γύρω περιοχή για να «αποχαιρετήσει» τους καπεταναίους.
Στην Αθήνα έρχεται μια αναφορά: Ο στρατιωτικός σύνδεσμος του 42ου συντάγματος του ΕΛΑΣ γράφει ότι ο καπετάνιος του, του είπε ότι ο Βελουχιώτης συνωμοτεί για να συνεχιστεί ο πόλεμος και να ανατραπούν οι συμφωνίες της Βάρκιζας.
Την αναφορά την παίρνει ο καπετάνιος του Αθηναϊκού ΕΛΑΣ Νέστορας (Σπ. Νικοτσάκης). Αυτός ενημερώνει το Π.Γ. Τρικάλων που καλεί για νουθεσίες κάθε ύποπτο αποστασίας.
Στις 3 Μαρτίου η ηγεσία περνάει από τη Λαμία, ήδη ενημερωμένη. Ο Ιωαννίδης (ο Σιάντος κατακίτρινος άρρωστος ήταν ξαπλωμένος στο αυτοκίνητο) ακούει ανέκφραστα ότι ο Βελουχιώτης τον κατακρίνει, τον κατηγορεί και εμφανίζεται σαν αρχηγός του «Νέου ΕΛΑΣ», ενώ καλεί τους καπετάνιους για εξέγερση.
Ο Ιωαννίδης στέλνει μαντατοφόρους. Του κάκου! Ο Βελουχιώτης αποφασισμένος. Πιάνει το Διάκο (Ηλία Παπαγεωργίου) που ήταν στην αρχή καπετάνιος στον ΕΛΑΣ, αλλά από τον Αύγουστο του 1943 πήγε στον ΕΔΕΣ και τον σύγαμβρο του Ζώζο και τους εκτελεί.
Ο Ιωαννίδης θέλει να απαλαγεί από τον ενοχλητικό αρχικαπετάνιο. Με διπροσωπία λέει άλλα στον Άρη ενώ κάνει άλλα.
Θα παρουσιάσουμε την ιστορία του τέλους του Βελουχιώτη με τη μεγαλύτερη δυνατή λεπτομέρεια, με το σκοπό:
1. Να δείξουμε την τέλεια διάλυση και απουσία του κράτους μετά από την απελευθέρωση. Το ΚΚΕ μέσω των κομματικών του συνδέσμων είχε διαλύσει το κράτος και από την Αθήνα, έλεγχε όλη την Ελλάδα. Η θέληση του ΚΚΕ ήταν νόμος. Σε αντίθετη περίπτωση αναλάμβανε ο «λαϊκός δικαστής»
2. Να δείξουμε την σταδιακή οργάνωση του κράτους που άρχιζε αργά αλλά σταθερά να αποκτάει τον έλεγχο του εδάφους του.
3. Να δείξουμε την διπροσωπία με την οποία φέρθηκε το ΚΚΕ στον άλλοτε κραταιό αρχικαπετάνιο του, που τον πρόδωσε και τον άφησε τελικά μόνο.
4. Να δείξουμε τις ικανότητες του Βελουχιώτη. Σκληρότητα, εξυπνάδα, βαρβαρότητα, επιτελικές ιδιότητες, υπουλότητα και καπατσοσύνη που συνθέτανε τον χαρακτήρα του εγκληματία αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ.
5. Γιατί δεν έφυγε ο Βελουχιώτης στην Αλβανία; Γιατί γύρισε πίσω στη Ρούμελη για να συναντήσει τον θάνατο; Η απάντηση μονολεκτικά είναι Ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ. Αλλά το πώς και το γιατί γράφεται στην ιστορία.
Η ιστορία βασίζεται σε άρθρα που δημοσιεύτηκαν στο "Ελεύθερο Τύπο" το 1975, που με τη σειρά του, τα πήρε από αυτόπτες μαρτυρίες. Η λεπτομέρεια υπάρχει για να βάλει τον αναγνώστη στο πνεύμα της εποχής. Θα παρατηρήσετε ορισμένες φορές μια «απόκλιση» από τα γραφόμενα σε άλλες σελίδες, αλλά και «απόκλιση» ανάμεσα σε αφηγήσεις και εκτιμήσεις από διαφορετικούς μάρτυρες μέσα στο ίδιο το κείμενο.
Αυτό οφείλεται ότι η αλήθεια είναι μια (όπως είπε και ο Αριστοτέλης), αλλά πολλές φορές την ντύνουμε με διαφορετικά ρούχα (προσθέτω εγώ).
Καλή ανάγνωση
