«Μεγάλο εξευτελισμό προκάλεσαν ηγετικά στελέχη που έκαμαν δηλώσεις αποκηρύξεως του Κομμουνισμού (Σκλάβαινας, Μιχελίδης, Μιχαηλίδης. Μιχάλης Τυρίμος, Θανάσης Κλάρας κλπ., κλπ.)».
Και εδώ, όμως, οι θαυμαστοί και οι ζηλωτές του «δηλωσία» Θανάση Κλάρα επιχειρούν να μειώσουν τους δυσμενείς εις βάρος του χαρακτηρισμούς. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι «βασανίστηκε άγρια, χωρίς ν' απαρνηθεί τις ιδέες του». Άλλοι, πάλιν, αποφαίνονται ότι δήθεν υπέγραψε «δήλωση μετανοίας» κατόπιν εντολής του Νίκου Ζαχαριάδη, προκειμένου να βγει από τις φυλακές και να συνέχιση την δράση του. Ουδέν, όμως, πάντων τούτων αναληθέστερο. Έρχεται ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, ο Αρχηγός του Κ.Κ.Ε., ο οποίος, σημειωτέον, κρατείτο την εποχή εκείνη εις τις ιδίας με αυτόν φύλακας της Κερκύρας και, ως εκ τούτου, είχε προσωπική αντίληψη δια την συμπεριφορά του Θανάση Κλάρα, και κατά την διάρκεια της τελικής ομιλίας του, της 14ης Οκτωβρίου 1950, ενώπιον της 3ης Συνδιασκέψεως του Κ.Κ.Ε., λέγει τα εξής, τα οποία δημοσιεύθηκαν εις την σελίδα 818 της κομμουνιστικής επιθεωρήσεως «Νέος Κόσμος». Οκτωβρίου 1950:
«Ο Βελουχιώτης (Κλάρας), εκτός από τα άλλα, ήταν και «δηλωσίας», Ο Κλάρας, που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ίσως κάτι παραπάνω, σαν κομματική φυσιογνωμία ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το Κόμμα μπορούσε. Καθόταν κι έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον Ε.ΛΑ.Σ. Παρ' όλο ότι και αυτός σε ορισμένα σημεία μπορεί να είχε δίκιο, στη βάση τάχθηκε ενάντια στο Κόμμα. Ήταν ένας μικροαστός τυχοδιώκτης. Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε. Και έπειτα είχε αξιώσεις ηγέτη και καθοδηγητή. Το Κόμμα και όταν σήκωσε δική του παντιέρα. του έδωσε τη δυνατότητα και τον βοήθησε να σκεφτεί και να διορθώσει το στραβοπάτημα του. Δεν το έκανε όμως αυτό το πράγμα και πήγε και έφαγε το κεφάλι του. Ο Τίτο τον έβαλε και έφαγε το κεφάλι του».
Υπάρχει μία εισέτι μαρτυρία, δια της οποίας αποδεικνύεται ότι ο «Άρης Βελουχιώτης» εθεωρείτο υπό του Κ.Κ.Ε. ως «δηλωσίας» και όχι ως δήθεν υποβάλλοντας δήλωση μετανοίας κατ' εντολή του Αρχηγού του Κόμματος, προκειμένου να εργασθεί δια την ανασυγκρότηση αυτού. Συγκεκριμένως, το παλαιό στέλεχος του Κ.Κ.Ε. και του Ε.Α.Μ., ο δικηγόρος Χ. Γ. Τσιρίδης, σε δημοσιευθείσα επιστολή του εις την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», της 28ης Ιανουαρίου 1982, αναφέρει ότι κατά την σύσκεψη κομμουνιστικών στελεχών εις το Καρπενήσι (Νοέμβριος — Δεκέμβριος 1943) ετέθη η ερώτηση εάν ο «Άρης Βελουχιώτης» είναι μέλος του Κ.Κ.Ε. Εις την ερώτηση αυτήν, γράφει, απήντησε ο Α' Γραμματεύς του Κ.Κ.Ε. Στερεάς, Ηλίας Μανιάτης, ως εξής: «Μη ξεχνάτε ότι ο Άρης είναι δηλωσίας...».
Αλλά και ο Γιάννης Ιωαννίδης, εις την σελίδα 158 του βιβλίου του «Αναμνήσεις», σημειώνει: «Ο Άρης πάντα ήταν νταής, ωσότου κάνει τη δήλωση. Όταν ένοιωθε την πλάτη του εξασφαλισμένη, σ' αυτά τα πράγματα πάντα ήταν εντάξει. Όμως πάντα είχε το αλήτικο στοιχείο πάνω του. Τον ξέραμε, είχε μια τάση προς την αλητεία. Μ' αυτόν γνωρίστηκα αργότερα όταν μπήκα στο Πολιτικό Γραφείο. Αυτούς τους ήξερε καλά ο Ζαχαριάδης από τη νεολαία. Κάτι τέτοιους τύπους τους μάζευε ο Ζαχαριάδης, γιατί μ' αυτούς μπορούσε να κάνει και φασαρίες κλπ. Αυτός τους κρατούσε... Τον χρησιμοποιούσαμε σε ορισμένες παράνομες δουλειές. Να παρακολουθήσουν κανέναν για τον οποίον είχαμε υποψίες ότι είναι χαφιές για να τον πιάσουν στα πράσα. Η δουλειά αυτή ήταν μέσα στη φύση του, μέσα στο αίμα του... Τον έπιασαν. τον βάλανε φυλακή (1936), έκανε τη δήλωση και βγήκε. Τάκανε δηλαδή μούσκεμα. Αυτός ο άνθρωπος τώρα, βρέθηκε στο βουνό, επικεφαλής του αντάρτικου. Μπορούσες νάχεις εμπιστοσύνη; Δεν μπορούσες...».
Κατά την διάρκεια του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, ο Θανάσης Κλάρας, ελεύθερος πλέον, καθ' ο «δηλωσίας», επιστρατεύεται και υπηρετεί ως απλούς στρατιώτης εις την 10ην πυροβολαρχία Αντιαεροπορικού Πυροβολικού, υπό τον τότε λοχαγό Σταμάτιο Πάρδον.
