Πάντα ταύτα ανέλαβε να εξασφάλιση ο Αρχηγός του Κ.Κ.Έ., Νίκος
Ζαχαριάδης. Όπως προκύπτει και εκ των απορρήτων αρχείων του Κ.Κ.Ε., τα όποια
εδημοσιεύθησαν, τον Δεκέμβριον 1979, υπό της εφημερίδος «Αυγή», ούτος,
επωφελούμενος της προσκλήσεως του διά να παραστή εις τας εργασίας του 8ου
Συνεδρίου του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, το όποιον συνήρχετο εις Πράγαν, από 28
Φεβρουαρίου έως 3 Μαρτίου 1946. ανεχώρησε κρυφίως εκ Θεσσαλονίκης, συνοδευόμενος
υπό του Μάρκου Βαφειάδη και αρχικώς μετέβη εις Βελιγράδι, όπου συνάντησε τον
Τίτο, προς τον όποιον «παρουσίασε τις εκτιμήσεις τον και ανέπτυξε τις σκέψεις
τον». Ο Τίτο (ο «Στάλιν» των Βαλκανίων), όχι μόνον ήτο θερμός υποστηρικτής της
ενάρξεως του ενόπλου αγώνος, αλλά έδωσε και το υπόδειγμα στρατηγικής οργανώσεως
και διεξαγωγής αυτού. Μετά ταύτα, ο Νίκος Ζαχαριάδης, μετέβη, μετά τού Μιλτιάδη
Πορφυρογένη, εις Πράγαν. ελθών εις επαφήν μετά εκπροσώπων του Κ.Κ. της
Σοβιετικής Ενώσεως, Μαλένκωφ και Ζντάνωφ, ως και μετ' άλλων εκπροσώπων
Ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων ήτο και ο Γκεόργκι
Δημητρώφ της Βουλγαρίας. Κατά την διάρκειαν του Συνεδρίου εκείνου συνεζητήθη και
το «Μακεδονικόν ζήτημα» και εξεδόθη σχετικόν ψήφισμα, το όποιον αναφέρει, επί
λέξει, τα εξής:
«Εδόθη μεγάλη προσοχή παρά του Συνεδρίου εις την τελικήν απελενθέρωσιν των Σλαύων τής Μακεδονίας. Οι Σλάβοι εις τάς ακτάς του Αιγαίου υφίστανται, ακόμη, τον ξενικόν ζυγόν. Και απεφασίσθη, ομοφώνως, όπως εγερθή το ζήτημα της απελευθερώσεως των Σλάβων της Μακεδονίας τον Αιγαίου».
 |
|
Σε κάθε γιουγκοσλαβικό τραίνο ένας αριθμός βαγονιών έχει διατεθεί για τις μεταφορικές ανάγκες της οργανώσεως ΝΟΦ. Τα βαγόνια αυτά, εκτός από τα αρχικά γράμματα της οργανώσεως και τον αριθμό μητρώου, φέρουν και το Σοβιετικό αστέρι, σήμα της Λαϊκής Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας. |
Συμφώνως προς την αναφοράν του Β. Μπαρτζώτα, ενώπιον της 6ης
Ολομελείας. εις την Πράγαν, ο Νίκος Ζαχαριάδης έλαβε κατηγορηματικήν υπόσχεσιν
δια πλήρη και όλοκληρωτικήν συνδρομήν. Το ίδιον. άλλως τε, παραδέχεται και ο
Νίκος Ζαχαριάδης, ο όποιος εις σχετικήν συζήτησιν μετά του Γιώργη «Γούσία»-Βοντίτσου,
φέρεται ειπών:
«Όταν βγήκα στο εξωτερικό και πήγα στο Συνέδριο του Τσεχοσλοβακικού Κόμματος, συναντήθηκα με τους Σοβιετικούς και πήρα την υπόσχεση τους για πλήρη υποστήριξη υλική και ηθική, μίλησα με τους Γιουγκοσλάβους κι άλλους ηγέτες Λαϊκών Δημοκρατιών, πού κι αυτοί με τη σειρά τους μου έδωσαν την ίδια υπόσχεση...». (Σελίς 250, Τόμος Β', «Οι αιτίες γιά τις ήττες, τη διάσπαση του Κ.Κ.Ε. και της Ελληνικής Αριστεράς»).
Ακολούθως, ο Νίκος Ζαχαριάδης, επέστρεψεν εκ νέου εις το Βελιγράδιον και
εκείθεν μετέβη αεροπορικώς εις Μόσχαν, όπου συνηντήθη μετά της ηγεσίας του Κ.Κ.
της Ε.Σ.Σ.Δ.. παρά της οποίας του εδόθησαν αι γενικαί κατευθυντήριαι γραμμαί διά
την οργάνωσιν και διεξαγωγήν του Συμμοριτοπολέμου. Επηκολούθησε, κατά τας αρχάς
Απριλίου, ιδιαιτέρα συνάντησις με τον Στάλιν, εις την «ντάτσα» (έπαυλις) του
Σοβιετικού δικτάτορος, εις την λίμνην Ρίτσα, όπου όχι μόνον του εδόθη ή επίσημος
πλέον έγκρισις διά την έναρξιν του Συμμοριτοπολέμου, «εκεί πάρθηκε ή απόφαση για
τον εμφύλιο», θα παραδεχθή πολύ αργότερα ο Νίκος Ζαχαριάδης, αλλά υπηγορεύθη εις
αυτόν και ή τακτική διεξαγωγής του πολέμου αυτού, ως και ο τρόπος υποστηρίξεως
του υπό των «αδελφών» κομμουνιστικών κομμάτων της Βαλκανικής. «Τις λεπτομέρειες
να τις καθορίσετε τελικά με τον Τίτο, που θα κατανοήσει τις ανάγκες», φέρεται
ειπών ο Στάλιν προς τον Ζαχαριάδην, κατά το τέλος της συναντήσεως των εκείνης.
Ο αρχισυμμορίτης «Γ. Τζουμερκιώτης» (Γεράσιμος Μαλτέζος),
αναφερόμενος εις το θέμα τούτο, αναγκάζεται να παραδεχθή, εις τας σελίδας 28 και
29 του βιβλίου του «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας» ότι:
«Ο νέος ένοπλος αγώνας του Ελληνικού λαού θα βοηθούσε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο να σταθεροποιήσει τις θέσεις του».
Δηλαδή, ομολογεί ότι το Κ. Κ. Ε. ενεργούσε κατ' επιταγήν και προς όφελος ξένων δυνάμεων, και συνεχίζει λέγων ότι:
«Εις αντάλλαγμα θα παίρναμε την αναγκαία πολεμική και άλλη
βοήθεια».
