Κοντά σ' ένα παράπηγμα είχε εγκατασταθεί ο πομπός της "Ελεύθερης Ελλάδας" ισχύος 1,5 κιλοβάτ, που μεταβίβαζε κρυπτογραφικά μηνύματα στα τμήματα του στρατοπέδου "D" στην Ελλάδα, και επιπλέον πολιτικές ειδήσεις στον ραδιοφωνικό σταθμό Βελιγραδίου. Το κέντρο της Γευγελής είχε δύο διακλαδώσεις στο Κίρλι και στο Νεβρόκ της Βουλγάριας και τρεις στην Αυλώνα και στην Κονίσπολη. Το κέντρο συνεργαζόταν αποκλειστικά με τα μυστικά τμήματα της Αθήνας, της Λάρισας και της Θεσσαλονίκης. Η διακλάδωση στο Νεβρόκ είχε αρμοδιότητα την περιοχή της Καβάλας και του Κιλκίς και γενικά όλη την περιοχή ανατολικά της Ξάνθης έως την τουρκική μεθόριο, μαντικότερες ήταν οι διακλαδώσεις της Αλβανίας. Η Κορυτσά είχε σύνδεση με τα Ιωάννινα και την Κόνιτσα, η Αυλώνα ενδιαφερόταν για την Κέρκυρα και το τμήμα που βρισκόταν στην Κονίσπολη, για την Πελοπόννησο. Ως προς τα νησιά, συμπεριλαμβανομένης και της Κρήτης, αυτά υπάγονταν στο μυστικό κέντρο της Αθήνας.
Δεν περνούσε ημέρα στο στρατόπεδο της Γευγελής, χωρίς να πανηγυρίζεται και μια νέα επιτυχία. Μας έλεγαν ότι 25 τμήματα δύναμης 300-500 ανταρτών το καθένα, είχαν εξαναγκάσει τις κυβερνητικές δυνάμεις να συγκεντρωθούν στην Αθήνα, τη Λάρισα, τη Νάουσα, τη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα, την Ξάνθη, τα Ιωάννινα και την Κόνιτσα. Οι πράκτορες του κέντρου "D" παρίσταναν μέσα σε λίγες εβδομάδες ότι είχαν ωθήσει σε εξέγερση εκατοντάδες χιλιάδες λαού κατά της κυβέρνησης των Αθηνών.
Με εκπληκτική επιτηδειότητα οι πολιτικοί επίτροποι εκμεταλλεύονταν τις εθνικές διαφορές των μειονοτήτων. Η σύγχυση που επικρατούσε ανάμεσα στους "Σλαβομακεδόνες" της ελληνικής, της βουλγαρικής και της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας και τα σχέδια για μια ανεξάρτητη "Μείζονα Μακεδονία" έδιναν στους πολιτικούς επιτρόπους μια σπάνια ευκαιρία εκμετάλλευσης.
 |
|
Δελτίο Βουλγαρικής ταυτότητος
ύπ' άριθ. 645 του Μιχαήλ Βαγγέλωφ Κανούτσοβ, φονευθέντος την
18.4.1947 κατά τας εκκαθαριστικός επιχειρήσεις της 38ης Ταξιαρχίας
εναντίον των κομμουνιστασυμμοριτών Μπαΐρα - Φωτεινού, επί τής
οροθετικής γραμμής (ύψωμα Λίπα). |
Ενώ τα βουλγαρικά τμήματα του στρατοπέδου "D" στο Νεβρόκ και στο Κίρλι, είχαν σχετική μόνο σημασία, τα αλβανικά παρακλάδια της Κορυτσάς, της Αυλώνας και της Κονίσπολης είχαν αποφασιστική σημασία. Ο ελληνικός στρατός επεδίωκε την περικύκλωση των ανταρτών του Μάρκου στο τρίγωνο Βίτσι, για να τους καταφέρει εκεί το αποφασιστικό χτύπημα. Η Κορυτσά και η Κονίσπολη είχαν ανάλογη λειτουργία σ' ένα σιδηροδρομικό κόμβο, μέσω του οποίου μεταφέρονταν εύκολα οι δυνάμεις του Μάρκου από την Πίνδο σε οποιοδήποτε σημείο του ελληνικού εδάφους.
Τα τμήματα της Κορυτσάς και της Κονίσπολης είχαν ακόμη ως αποστολή να επισημαίνουν όλα τα παραμεθόρια επεισόδια και την υπέρπτηση του αλβανικού εδάφους για να αντιτάσσουν στοιχεία στις κατηγορίες της Επιτροπής του ΟΗΕ. Οι πληροφορίες που συγκεντρώνονταν σ' αυτές τις περιοχές στέλνονταν στον στρατιωτικό ακόλουθο των Σοβιέτ στα Τίρανα. Εννοείται ότι οι αντάρτες του Μάρκου μπαινόβγαιναν ελεύθερα από τα αλβανικά σύνορα, σαν να πήγαιναν σπίτι τους.
Μέσα σε λίγους μήνες το κέντρο "D" είχε απλώσει το δίκτυο των μυστικών πληροφοριών του σε όλη την Ελλάδα. Κάθε κίνηση του ελληνικού στρατού μεταδιδόταν από τους κατά τόπους μυστικούς πράκτορες, περιερχόταν μέσα σε λίγες ώρες σε γνώση του κέντρου "D", το οποίο έσπευδε αμέσως να πληροφορεί το στρατηγείο του Μάρκου.
Το τμήμα στρατιωτικής κατασκοπείας είχε ως αποστολή την παρεμπόδιση κάθε οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης της Ελλάδος. Οι νέες γέφυρες, κάθε νέο τμήμα σιδηροδρομικής γραμμής που στρωνόταν μετά τον πόλεμο, υπό ανέγερση εργοστάσια, αποθήκες τροφίμων, κάθε τι που μπορούσε να χρησιμεύσει στην εξύψωση του βιοτικού επιπέδου του Ελληνικού λαού, έπρεπε να ανατινάζεται. Παράλληλα έπρεπε να δημιουργείται δυσαρέσκεια των λαϊκών τάξεων κατά της ελληνικής κυβέρνησης και όπου εκδηλωνόταν τέτοια δυσαρέσκεια, να γίνεται εκμετάλλευση της προς δημιουργία κοινωνικής αστάθειας και ταραχών. Οι ξένοι σύμβουλοι πίστευαν ότι η πανάκεια ήταν η αύξηση της προμήθειας όπλων στους αντάρτες. Το κέντρο "D" γνώριζε όμως ότι o Ελληνικός λαός δεν μπορούσε να υποταγεί με τα όπλα.
Τον Ιανουάριο του 1948 μυστικοί πράκτορες στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη μετέδωσαν την πληροφορία για άφιξη φορτίου όπλων και πολεμικού υλικού από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά και στις δικές μας αποθήκες ανεφοδιασμού κατέφθαναν, όπως κάθε χρόνο την άνοιξη, όπλα, πυρομαχικά, νάρκες, φαρμακευτικά είδη.
Ξέραμε ότι αυτή τη χρονιά θα εντεινόταν στην Ελλάδα ο αδελφοκτόνος πόλεμος.
Μετά τον Γράμμο ακολούθησα τον Μάρκο ως "υγειονομικός επιθεωρητής" του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας με τον βαθμό του Ταγματάρχη. Με την ευκαιρία της δεύτερης επετείου από την ίδρυση του ΔΣΕ, ο Μαλένκο, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Μόσχας, μεταβίβασε στον Μάρκο ένα χειρόγραφο του Στάλιν που κατέληγε με τα εξής: "...το 1949 φέρει στους μαχητές της Ελεύθερης Ελλάδας τη νίκη που αξίζουν".
Είκοσι μήνες πέρασα μαζί με τους αντάρτες του Μάρκου. Και στο διάστημα αυτό η "δημοκρατική ελευθερία" μου αποκαλύφθηκε εντελώς διαφορετική από ότι μάς την περιέγραφε στο κολχόζ "Φρουνζέ" της Οδησσού ο απεσταλμένος της Μόσχας σύντροφος Μόλκερ.
Με βάση τους αριθμούς που σημείωνα στο ημερολόγιο μου, παρουσιάζεται ο ακόλουθος απολογισμός: Νεκροί Έλληνες 38.000, "λεγεωνάριοι" 6.500, εκ των οποίων 450 Γερμανοί. Τραυματίες 55.000, εξαφανισθέντες 25.000
Οι πολιτικοί επίτροποι ήξεραν πολύ καλά ότι το ηθικό των συμμοριτών είχε πέσει. Και το ίδιο το Κρεμλίνο γνώριζε για την κάμψη της μαχητικής ικανότητας των δυνάμεων του Μάρκου.
Από την Ανατολή το "κρέας για τα κανόνια", δηλαδή οι ενισχύσεις σε άνδρες, παρέχονταν με το σταγονόμετρο. Στο διάστημα 24 μηνών στάλθηκαν 3.000 Γερμανοί. Για όλους αυτούς τους λόγους ο υπουργός των Εξωτερικών του Μάρκου Ρούσος δύο φορές πήγε αεροπορικώς από τη Σόφια στη Μόσχα για να πάρει νέες οδηγίες για το 1949.
Μεταξύ των πολλών μέτρων που είχαν ληφθεί τον Νοέμβριο του 1948, ήταν και τα προπαγανδιστικά συνθήματα που θα εύρισκαν ιδιαίτερη απήχηση στις γραμμές των ανταρτών. Κανένα από τα συνθήματα αυτά δεν εύρισκε τόση απήχηση στις τάξεις των κουρασμένων ανταρτών, όσο το σύνθημα "συμφιλίωση". Από τον Ιούλιο 1948 από το κείμενο όλων των λόγων και των προπαγανδιστικών φυλλαδίων, που ενέπνεε τα τμήματα του στρατοπέδου του Πετριτσίου, έλειπε η λέξη "κομμουνιστικό". Αντίθετα, γινόταν κατάχρηση των χαρακτηρισμών και λέξεων "εθνικός", "τιμή", "συμφιλίωση", "αμνηστία", "ανακωχή". Η παλιά επωδός του "εδάφους της πατρίδας" και της "κυριαρχίας των ξένων ιμπεριαλιστών που θέλουν να μεταβάλουν την Ελλάδα σε αποικία", επαναλαμβανόταν έτσι ώστε να ενσφηνωθεί μέσα στα κεφάλια των πολεμιστών και των δύο παρατάξεων. Σ' αυτό υπολογιζόταν ότι θα συντελού-σαν και οι νέες επιτυχίες των ανταρτών.
Η Λάρισα ήταν η τελευταία επιχείρηση, στην οποία ακολούθησα τους αντάρτες.
Η συμμετοχή μου στις επιχειρήσεις ισοδυναμούσε για μένα μια απολύτρωση από την κόλαση της ζωής πάνω στα βουνά. Εξάλλου ήταν ένα αποφασιστικό στάδιο στα μελλοντικά μου σχέδια. Όταν 2.500 έφιπποι αντάρτες, που προέρχονταν από τα βουνά της Χασιάς, μπήκαν στη Λάρισα από τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης - Αθηνών και επιδόθηκαν μέσα στην πόλη σε άγριες σφαγές και σε βιασμούς κοριτσιών, όταν πετούσαν από τα παράθυρα βρέφη και σκότωναν άοπλους γέροντες, όταν έβαζαν φωτιά στα σπίτια, κάθε λογικός άνθρωπος ήταν αδύνατο να μην διερωτηθεί: "Προς τι όλη αυτή η τρομοκρατία"; Τι σχέση μπορούν να έχουν οι δολοφονίες με τα "δημοκρατικά ιδεώδη"; Αυτή ήταν η "συμφιλίωση"; Αυτή ήταν η "ανακωχή" και η "αμνηστία";
Ότι το 1946 άρχισε με τον τρόμο, τη λεηλασία, την αρπαγή και τους φόνους, θα είχε το 1949 ένα "νόμιμο" τέλος μπροστά στα μάτια του κόσμου.
Σε όλο αυτό το όργιο των ορδών της Μόσχας, εγώ βρέθηκα "εθελοντής" παρά τη θέληση μου! Ύστερα από όσα είδαν τα μάτια μου, δεν πίστευα πια στα "ιδεώδη της λαϊκής δημοκρατίας" και της δημοκρατικής και πανανθρώπινης "λευτεριάς". Γύρω στα μέσα του Δεκεμβρίου 1948 επρόκειτο να συνοδεύσω στο Γιούργεβο της Ρουμανίας μία αμαξοστοιχία, που μετέφερε τραυματίες. Το Γιούργεβο είναι πάνω στον Δούναβη. Όταν αντίκρισα τον Δούναβη, ένιωσα σαν κάτι να με συγκλόνισε ολόκληρο. Η γερμανική όχθη του ποταμού μού φάνηκε σαν μια υπόμνηση της γερμανικής μου πατρίδας, που ζητούσε πίσω τον χαμένο γιο της.
Σ' ένα ορισμένο σημείο της ουγγρικής πεδιάδας ξέκοψα σε μια στιγμή που είχα διαφύγει από την προσοχή τους, από τους ανατολικούς συνοδούς μου, και πήρα τον δρόμο πίσω προς τη Δύση. Ένας άνθρωπος κατόρθωσε να βγει από το Σιδηρό Παραπέτασμα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το σημείο, στο οποίο η μαρτυρία του Γερμανού άλλοτε αξιωματικού των Ες Ες, που υπηρέτησε "εθελοντικά" στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, αναφέρεται στη Λάρισα είναι λανθασμένο. Προφανώς κάνει σύγχυση με άλλη μικρότερη πόλη, στην οποία θα σημειώθηκαν τα όσα αναφέρει, αν δεχθούμε ως καλοπροαίρετη την αφήγηση του.
