Οι άνδρες του Πούλου εμβολιάζονται κατά της χολέρας και του τύφου από Έλληνες γιατρούς.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως και η ίδια η ΠΑΟ, μια από τις πιο αντικομουνιστικές οργανώσειςτης Κατοχής, κράτησε αποστάσεις από τον Πούλο. Ένα υπόμνημα του αντισυνταγματάρχη Αργυρόπουλου της ΠΑΟ προς το συμμαχικό στρατηγείο του Καΐρου στις 22/10/1944 ανέφερε: "...ουδείς οίκτος επιτρέπεται δια τον Πούλον και τα τμήματα του. Πρέπει να τους γίνει μεταχείρισης προδοτών. Ο λαός της Βορείου Ελλάδος με ικανοποίηση θα τους έβλεπε κρεμασμένους όλους".
Τον Απρίλιο του 1944 ο ΕΛΑΣ αποφάσισε να δώσει ένα γερό κτύπημα στο "πουλικό απόσπασμα" Μια ειδική ομάδα από 20 αντάρτες εισχώρησε στη Βέροια, όπου ήταν στρατοπεδευμένοι οι ‘πουλικοί’. Ήταν Κυριακή απόγευμα και αρκετός κόσμος έκανε την καθιερωμένη βόλτα του. Ο Πούλος και οι άνδρες του δειπνούσαν σε ένα σχολείο χωρίς να έχουν λάβει ιδιαίτερα μέτρα προφύλαξης. Το πυρ των ανταρτών τους έπιασε απροετοίμαστους. Επακολούθησε πανικός. Πάνω από 100 άνδρες του Πούλου σκοτώθηκαν ή τραυματίσθηκαν. Ανάμεσα τους ήταν και ο υπαρχηγός τους, ενώ ο σκληροτράχηλος συνταγματάρχης κατόρθωσε να ξεφύγει. Οι Γερμανοί, που έφθασαν καθυστερημένα, δεν έκαναν τίποτε. Οι αντάρτες απεχώρησαν αθόρυβα με τον ίδιο τρόπο με τον οποίον είχαν εισέλθει στην πόλη (ο γράφων είχε την ευκαιρία να ακούσει τις λεπτομέρειες της μάχης από έναν παλαιό "Πουλικό" που ήταν αυτόπτης μαρτυράς της επίθεσης και πέθανε πρόσφατα).
Ο πόλεμος όμως πλησίαζε στο τέλος του. Τον Αύγουστο του 1944 η Ρουμανία και η Βουλγαρία συνθηκολόγησαν και ο Ρωσικός Στρατός απείλησε να εγκλωβίσει τις δυνάμεις των Γερμανών στην Ελλάδα. Η Ομάδα Στρατιών του στρατηγού Λερ έλαβε τη διαταγή οπισθοχώρησης και εκκένωσης του ελλαδικού χώρου εκτός από την Κρήτη, η οποία ανακηρύχθηκε σε Festung (φρούριο οχυρό).
Για τον Πούλο
και τους άνδρες του απέμενε μόνο η "ασφάλεια"
της Κεντρικής Ευρώπης. Ο "Εθνικός Στρατός"
μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες συνεργάτες
του μετακινήθηκαν στα τέλη Οκτωβρίου προς
Βορρά. Στη Σλοβενία. έξω από τη Λουμπλιάνα, ο
Πούλος σχημάτισε ένα εθελοντικό ελληνικό
τάγμα αστυνομίας υπό γερμανική διοίκηση. Μέσα
από Βουνά γεμάτα
παρτιζάνους και αντιμέτωπη με έναν εχθρικό
πληθυσμό η μονάδα αυτή πολέμησε με
φανατισμό στο πλευρό των Γερμανών ως τις
αρχές Απριλίου του 1945.
Όταν οι "Πουλικοί" αρνήθηκαν να κινηθούν εναντίον αμερικανικών δυνάμεων στην Αυστρία, ο Πούλος διατάχθηκε από την "εξόριστη" ελληνική κυβέρνηση του Κίτσμπυλ να παρουσιαστεί μπροστά στον πρόεδρο Τσιρονίκο για να απολογηθεί Στο Κίτσμπυλ οι Έλληνες φυγάδες μετρούσαν τις τελευταίες ημέρες ύπαρξης τους ως "κυβέρνηση".
Λίγο αργότερα ο Πούλος συνελήφθη από τους Αμερικανούς και μεταφέρθηκε σε ένα συμμαχικό στρατόπεδο κοντά στη Στουτγάρδη (Κόρβεσχαϊμ), μαζί με τα δυο του παιδιά. Αθηνά και Δημήτρη, και τη σύζυγο του, Μαστιχούλα Πούλου. Ενώ ήταν κρατούμενος, έγραψε μια επιστολή στην ελληνική κυβέρνηση και δήλωνε πως ο ίδιος και οι άνδρες του ήταν πρόθυμοι να πολεμήσουν στο "πλευρό του Εθνικού Στρατού εναντίον της κομμουνιστικής ανταρσίας". Τα εγκλήματα όμως και η δράση των "Πουλικών" είχαν προκαλέσει τέτοια αγανάκτηση στην ελληνική κοινωνία, ώστε ο Πούλος μεταφέρθηκε και προφυλακίσθηκε στη Θεσσαλονίκη και αργότερα στις φυλακές της Καλλιθέας.
Σημειώνεται ότι μαζί με τον Εθνικό Στρατό του Πούλου υπήρχαν και μερικές εκατοντάδες άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας και των Εθελοντικών Σχηματισμών (Freiwilligen Formationen - FF). Ο αρχηγός της αστυνομίας και διοικητής των SS Herman Franz εντυπωσιασμένος από τη δράση τους κατά τη διάρκεια της γερμανικής σύμπτυξης από τα Βαλκάνια (Οκτώβριος - Νοέμβριος 1944). δήλωσε μετά τον πόλεμο:
