|
|
| Ο εικονιζόμενος νεαρός λέγεται Γεώργιος Τσάκος και κατάγεται από τη Φλώρινα. Τον είχαν αρπάξει οι συμμορίτες. Κατόρθωσε να δραπετεύσει. Τον πυροβόλησαν και τον άφησαν ανάπηρο. |
Ένα κειμενάκι του Διγενή όταν ζητούσαν οι κομμουνιστές εθνική συμφιλίωση. Γίνεται συμφιλίωση με αυτούς που θέλουν κολόβωμα της Ελλάδος;
| "Μα, για τόσον κουτούς μας περάσατε; Σας ξέρουμε από την καλή. Σας ζήσαμε, σας πολεμήσαμε. Και θα σας πολεμούμε μέχρις εξοντώσεως. Γιατί έτσι εκπληρούμεν υπέρτατον καθήκον. Σώζουμε την Ελλάδα ξεριζώνοντας το καρκίνωμα που έχει στο σώμα της, για μας ζήτημα συμφιλίωσης δεν τίθεται, γιατί συμφιλίωση με σας είναι ο θάνατος της Ελλάδος. Στο σύνθημα σας, ημείς απαντώμε ανδρικά, με το δικό μας. ''Υποταγή σας άνευ όρων εις το κυρίαρχον Εθνικόν Κράτος'' .Εάν θέλετε να γίνετε πραγματικοί Έλληνες θα σας συγχωρέσωμεν. Άλλως φύγετε το γρηγορότερον πριν ξεσπάσει το κύμα της αγανακτήσεως το οποίο θα σας σαρώσει όλους. Καταλάβετέ το μια για πάντα, προκείμενου να θυσιάσουμε την Ελλάδα μας είμαστε τουναντίον αποφασισμένοι να αποθάνουμε για να ξεκαθαρίσουμε τον τόπο μας από το μίασμα του κομμουνισμού". |
Για προσέξτε τις «παιδαγωγικές κατευθύνσεις» που έδιναν γνωστοί «παιδαγωγοί» πχ Έλλη Αλεξίου και συγκρίνετε με τις σημερινές
Τα παιδιά σήμερα δεν διδάσκονται στα σχολεία να «πολεμούν την εκμετάλλευση»; Και μετά απορούμε γιατί γίνονται μερικοί αναρχικοί
|
|
| Ο εικονιζόμενος νεαρός λέγεται Γεώργιος Τσάκος και κατάγεται από τη Φλώρινα. Τον είχαν αρπάξει οι συμμορίτες. Κατόρθωσε να δραπετεύσει. Τον πυροβόλησαν και τον άφησαν ανάπηρο. |
«Τα παιδιά μας πρέπει να τρέφουν ξεχωριστή αγάπη προς τους λαούς τής Σοβιετικής "Ένωσης, πού κρατούνε πρωτοπόρο και καθοδηγητικό ρόλο στους αγώνες για τη λευτεριά». «Τα παιδιά μας να τρέψουν τον πιο βαθύ σεβασμό, την πιο θερμή αγάπη για τους δασκάλους και καθοδηγητάς του λαού» (Μαρξ, Έγκελς κλπ). «Πρέπει νά δώσουμε στα παιδιά μας κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, ώστε νά μπορέσουν νά βοηθήσουν αποφασιστικά στην απελευθέρωση τής πατρίδος μας». «Τα Ιδανικά τής λευτεριάς, τής ειρήνης και της δημοκρατίας, μόνον μέσα στη σοσιαλιστική κοινωνία πραγματοποιούνται». «Τα παιδιά μας νοιώθοντας την ηθική ανωτερότητα του σοσιαλισμού, πρέπει να μισούν το καθεστώς της εκμετάλλευσης πού καταπιέζει, την εργαζόμενη ανθρωπότητα» (σελίδα 7 και 100). «Δια να κάμωμε ολοκληρωμένη εκτίμηση τής δουλειάς στα παιδιά μας, πρέπει να εξετάσουμε με ιδιαίτερη προσοχή τα προβλήματα τής διαπαιδαγώγησης, να δούμε αν κατορθώνουμε νά μορφώσουμε άξια μέλη τής σοσιαλιστικής κοινωνίας όπου ζουν σήμερα, άξιος οικοδόμος της αυριανής Ελλάδας με αγωνιστικό ήθος» και συγκεκριμένα : «δημιουργούμε μια νεολαία που έχει σαν πρότυπο τον εθνικό μας ήρωα Νίκο Μπελογιάννη, και με χαρίσματα σαν αυτά που προβάλλονται στα γράμματα του σ. Ζαχαριάδη προς τους ΕΠΟΝίτες»;
(από άρθρο των Κόκαλη, "Έλλης Αλεξίου, Γ. Αθανασιάδη, με τίτλο; «Τα παιδιά μας στις Λ. Δημοκρατίες» Περιοδικού «Ν. Κόσμος» 1957).
«H Χριστιανική θρησκεία καταπολέμησε την αρχαία ελληνική θρησκεία και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ιδιαίτερα στους πρώτους αιώνες τής Βυζαντινής τέχνης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πέσει το πολιτιστικό επίπεδο και να κυριαρχήσει το πνευματικό σκοτάδι, γεμάτο θρησκοληψία και προλήψεις.»
Στο ίδιο Αναγνωστικό αναφέρεται ακόμα:
«Οι Τούρκοι έβαλαν και την Εκκλησία να τους υπηρετεί και να τους βοηθεί στην εκμετάλλευση και κατατυράννηση των ραγιάδων.»
Αναγνωστικό Ζ τάξεως δημοτικού
Διαστροφή της Ιστορίας γίνεται και σ' ότι άφορα την «Μικρασιατική εκστρατεία». Να τι αναφέρεται στο Αναγνωστικό τής Ζ' τάξεως:
Ν' αποτελούν άραγε αυτά έμμεση υπεράσπιση των Μπολσεβίκων, που όπλισαν κι αυτοί τον Κεμάλ;
Τ' Αναγνωστικά στο έπος του 1940 αναφέρονται επανειλημμένα, το προβάδισμα όμως δίνεται στους κομμουνιστές: «Οι κομμουνιστές έτρεξαν πρώτοι στον ιερό αυτόν αγώνα»,
Απολαύστε το κείμενο:
|
»ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ Καθόταν στη γειτονιά μου, στα Πετράλωνα. Γιάννη Δαμίγκο τον λέγανε. Ό πατέρας του πουλούσε μπαχαρικά. Ένα βράδυ ήρθε και με βρήκε. Δημήτρη, διάβασα στους τοίχους, πώς όλοι οι τίμιοι Έλληνες πρέπει να μπουν στο ΕΑΜ, να παλέψουν για τη λευτεριά μας. Έμαθα πώς ανακατεύεσαι κι εσύ. Γράψε με και μένα. Σαν του είπα πώς είναι μικρός. Διαμαρτυρήθηκε: Του χρόνου, μου είπε ο πατέρας μου, θα βάλω μακριά πανταλόνια. Και βιάστηκε να προσθέσει σχεδόν θυμωμένος: Τι, μόνο εσείς μπορείτε να γράφετε στους τοίχους; Εγώ έφερα και βουρτσάκι. Νάτο! Έγραψα το Γιαννάκη στην ΕΠΟΝ. Άρχισε τη δράση του. Έγραφε στους τοίχους, μοίραζε προκηρύξεις, κουβαλούσε υλικό, έβγαινε με το χωνί, πήγαινε μηνύματα. Ήταν το δεξί χέρι των μεγάλων. Λίγο αργότερα έφυγα για το βουνό, για το αντάρτικο. Τα νέα του τα μάθαινα πια από άλλα παλικάρια της γειτονίας μας, πού έρχονταν στην Ελεύθερη Ελλάδα να καταταχθούν στον ΕΛΑΣ. Μια μέρα είδα πάλι μπροστά μου, στο βουνό, το Γιαννάκη. Ήρθα σε σένα πάλι. Δημητράκη, για να με βοηθήσεις. Θέλω να γίνω αντάρτης. Πήρα να πω πάλι πώς ήταν μικρός, μα σαν τον πρόσεξα καλύτερα το Γιαννάκη, είδα πώς θα 'λεγα ψέματα. Είχε μεγαλώσει. Στην όψη του διάβαζες την ώριμη σκέψη του και τη δυνατή ψυχή του. Το αετόπουλο ήταν άντρας πια. Το μεγάλωσε ο αγώνας. Ε, τότε πια να τον έβλεπες τα Γιαννάκη! Είχε βαλθεί να κάνει τους ΕΠΟΝίτες τής ομάδας του ξεφτέρια στη μόρφωση και στη δράση. Τους έκανε ταχτικές συνεδριάσεις. Τους εξηγούσε τις εφημερίδες και τις διαταγές. Τους μάθαινε πειθαρχία. Κι όταν δεν είχε άλλη δουλειά τους έβαζε να γυαλίζουν τα όπλα τους, να μπαλώνονται, να πλένονται, να μαθαίνουν τραγούδια. Ήθελε ή ομάδα να είναι πρώτη στο λόχο. Και είναι αλήθεια πώς τα κατάφερε. Όμως έμεινε πάντα παιδί ο Γιαννάκης. Γέμιζε με την παρουσία του το λόχο. Σκορπούσε παντού τη χαρά. Τις τελευταίες μέρες, που οι χιτλερικοί έφευγαν από την Αθήνα, ο λόχος μας κινήθηκε κι έπιασε θέσεις ανάμεσα στη Μαλακάσα και το Κακοσάλεσι. Οι γερμανοί στρατιώτες έπεσαν σε ενέδρα και τα ομαδικά μας πυρά ξεκαθάρισαν τους μισούς. Καλέσαμε τους άλλους να παραδοθούν, μα αυτοί ταμπουρώθηκαν κι άρχισε ή μάχη. Ό Γιαννάκης κάλυψε με την ομάδα του τ' αριστερά μας. Την ακροβόλισε κανονικό μέσα στη μικρή χαράδρα. Η επίθεση τελείωσε. Είχαμε πιάσει 28 αιχμαλώτους και 200 είχαν πέσει νεκροί. Γύρισα μα δεν είδα πουθενά το Γιαννάκη. Άξαφνα, κάτω απ’ τη γέφυρα τής χαράδρας, είδα να προχωρούν καταπάνω μας ένας - ένας 7 χιτλερικοί με τα χέρια ψηλά. Που βρεθήκανε τούτοι; Τελευταίος ξεπρόβαλε ο Γιαννάκης. Κρατούσε στην αγκαλιά του τα δύο αυτόματα των αιχμαλώτων και με την αραβίδα του στο χέρι τους συνόδευε. Μείναμε όλοι μ' ανοιχτό το στόμα. Πώς τα κατάφερες να ξαρματώσεις 7 φασίστες; Τους πήρε το μάτι μου να σέρνονται με την κοιλιά πίσω από κάτι πουρνάρια. «"Αλτ! καμαράντ!» φώναξα. Αυτοί τα 'χασαν, πέταξαν τα όπλα τους και σήκωσαν ψηλά τα χέρια. Τρέξτε τώρα και μαζέψτε τους γυλιούς και τα όπλα τους! |
Αναγν. Δ' τάξεως, σελ. 164-166.
Να δυο χαρακτηριστικά δείγματα από το Αναγνωστικό τής ΣΤ' τάξεως:
«Χρόνια πολλά, ολόκληρα 18 και 19 χρόνια, κρατούνται στις φυλακές οι αγωνιστές του Ελληνικού Λαού. Όταν ή πατρίδα σκλαβώθηκε αυτοί ήταν πού έτρεξαν από τους πρώτους στον αγώνα για τη λευτεριά της. Και τα έδωσαν όλα σ' αυτόν τον αγώνα. Άφησαν απροστάτευτες τις οικογένειες τους, τους γέρους γονείς τους, τα αδέρφια τους, τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους. Οι ίδιοι υπόφεραν τις κακουχίες του αγώνα, πολέμησαν, τραυματίστηκαν, έμειναν ανάπηροι, έχασαν την υγεία τους. Και σαν πληρωμή για όλα αυτά ήταν νά στερηθούν τη λευτεριά για την όποια αγωνίστηκαν. Και δεν είναι μόνο το δράμα το δικό τους, είναι και το δράμα των οικογενειών τους. Στο αναγνωστικό μας θα διαβάσουμε μερικά μόνο περιστατικά από το μεγάλο και διπλό αυτό δράμα του λαού μας και των αγωνιστών του». (σελίδα 156).
Φώτης Άγγουλές: «Πήρε μέρος στην εθνική αντίσταση και γι' αυτό έκανε δεκατέσσερα χρόνια φυλακή». (σελίδα 158)
Στα ελληνικά σχολεία του Παραπετάσματος γιορτάζονταν ιδιαίτερα οι επέτειοι τής ιδρύσεως του Κ.Κ.Ε. και του Ε.Λ.Α.Σ. και διάφορες επέτειοι μαχών του ανταρτοπόλεμου. Ο Ζαχαριάδης, πριν από την καθαίρεση του από τους ίδιους τους κομμουνιστές, τιμόταν ιδιαίτερα με συνθήματα, επιγραφές κλπ. Στο νεώτερο (Β') μέρος του Αναγνωστικού τής Β' τάξεως «Αετόπουλα», έχουν γραφεί και τα εξής:
«Όλα τα παιδιά αγαπούν πολύ το Ν. Ζαχαριάδη».
--------------------------------------------------------------
Να και φιλολογική βραδιά σύμφωνα με κομμουνιστική εφημερίδα
Στη συνέχεια ηλικιωμένοι σύντροφοι παλιοί ΟΚΝίτες και ΕΛΑΣίτες αφηγήθηκαν για τους ηρωικούς αγώνες τον λαού και τής νεολαίας στην περίοδο τής Μεταξικής δικτατορίας... Όλοι μείναμε κατασυγκινημένοι στη θύμηση τους ήρθανε οι μορφές των ηρώων που πέσανε...»
(Έφημ. «Λ. Άγων» 14-2-62, Ουγγαρία).
