Η Ακαδημία των Βρυξελών, διαμαρτυρήθηκε στις 4-4-1950

      «. . . Συνδιαμαρτύρεται μετά της Ακαδημίας Αθηνών, τιθεμένη υπεράνω πάσης ιδέας πολιτικής χροιάς, αναλαμβάνει το καθήκον όπως, εντός των ορίων τής δραστηριότητος αυτής, υποστηρίξει πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την ανασύστασιν των τραγικώς διαμελισθέντων ελληνικών εστιών και εις τον κολασμόν, ως οφείλεται, τόσον καταφορών, όσον και ειδεχθών βιαιοπραγιών εναντίον των πλέον στοιχειωδών άρχων του δικαίου και του σεβασμού τής ανθρωπινής αξιοπρέπειας».

ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ: Διαμαρτυρία Γαλλίδων Γυναικών

      Το Εθνικό Συμβούλιο γυναικών Γαλλίας διακήρυξε:

    «ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ».

    Κατά τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα χιλιάδες παιδιά ξεριζώθηκαν από τις οικογένειες τους: αυτές οι απαγωγές ήταν αντικείμενον ενός εκτεταμένου σχεδίου:

    28.000 παιδιά αρπάχτηκαν από τις οικογένειες τους για να ανατραφούν στις δορυφόρες χώρες τής Σ. Ενώσεως. Εκεί λαμβάνουν μίαν μόρφωσιν φανατικήν, η όποια θα τα κάνη στρατιώτες ικανούς να εγκαθιδρύσουν με την βίαν ένα ολοκληρωτικών καθεστώς στην Ελλάδα  {. . .). Άνδρες και γυναίκες τής Γαλλίας;

    Ενθυμηθείτε τους διωγμούς των Ναζί εναντίον των παιδιών μας, οι όποιοι προεκάλεσαν την αγανάκτησιν ολοκλήρου του πολιτισμένου κόσμου(. . .).

    Βοηθήσατε μας να αποδώσουμε τα παιδιά στους γονείς τους και βοηθήσατε τις Ελληνίδες μητέρες να δημιουργήσουν τας απαραιτήτους συνθήκας προστασίας».

Η ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΟΝ Ο.Η.Ε.

    Εξαιτίας του ανταρτοπόλεμου είχε συσταθεί με απόφαση του Ο.Η.Ε. «Ειδική Επιτροπή για τα Βαλκάνια», η όποια από την 1-12-1947 είχε εγκαταστήσει την έδρα της στη Θεσσαλονίκη.

    Έτσι, μετά την ελληνική καταγγελία (27-2-1948) η ειδική αυτή Επιτροπή απασχολήθηκε στις 4-3-1948 με το θέμα του Παιδομαζώματος. Έδωσε εντολές στις «ομάδες παρατηρήσεως», πού είχε οργανώσει στις βόρειες επαρχίες, να ερευνήσουν την υπόθεση, συγκεντρώνοντας τα αναγκαία στοιχεία. Τον Απρίλιο τον ίδιου χρόνου διαπίστωσε τη βίαιη και προγραμματισμένη αρπαγή πολλών παιδιών και συμπέρανε ότι «η παρατεταμένη κατακράτηση αυτών των παιδιών, θα ήταν αντίθετη με τα διεθνή δεδομένα». Έτσι ο Γενικός Γραμματέας του Ο.Η.Ε. ζήτησε από τις Κυβερνήσεις Αλβανίας, Βουλγαρίας και Γιουγκοσλαβίας να διαπραγματευθούν με την Ελλάδα τον γρήγορο επαναπατρισμό των απαχθέντων. Οι χώρες όμως αυτές αρνήθηκαν την επιστροφή των παιδιών με το γνωστό μας ήδη ισχυρισμό, πώς τα παιδιά «θεληματικά» εγκατέλειψαν την Ελλάδα και «λόγοι ανθρωπιστικοί» τις έκαναν να τα δεχτούν. Ή ειδική Επιτροπή ήρθε σε επαφή και με την Διεθνή Ένωση για την προστασία του παιδιού στη Γενεύη. Στις 20 Αυγούστου 1948 ή Ένωση πληροφόρησε την Ειδική Επιτροπή ότι αναλάμβανε τη μεταφορά των παιδιών, πού είχαν μετακινηθεί παρά τη θέληση των γονέων τους. Ακόμα θεώρησε την αρπαγή σαν «σκανδαλώδη παράβαση τής Διακηρύξεως των δικαιωμάτων του Παιδιού», γνωστής σαν «Διακήρυξης της Γενεύης». Στις 28 "Οκτωβρίου 1948 άρχισε η συζήτηση του Ελληνικού θέματος στην Πολιτική Επιτροπή του Ο.Η.Ε., με θερμό υποστηρικτή των υποδίκων χωρών τον Σοβιετικό αντιπρόσωπο Βισίνσκυ.

    Στις 9 Νοεμβρίου 1948, με πρωτοβουλία του προέδρου της Α' Πολιτικής Επιτροπής Βέλγου αντιπροσώπου Σπάακ, οι αντιπρόσωποι συμφώνησαν πώς το θέμα δεν πρέπει να θεωρηθεί σαν μέρος τής πολιτικής συζητήσεως, αλλά θα πρέπει να ληφθεί γι' αυτό μια χωριστή απόφαση.

    Μετά από συζήτηση, πού κράτησε περισσότερο από δύο εβδομάδες, η Πολιτική Επιτροπή στις 11 Νοεμβρίου 1948 ψήφισε ομόφωνα την επιστροφή των παιδιών, πού αρπάχτηκαν με τη βία.

    Μετά από λίγες ήμερες στις 27-11-1948 ή Γ' Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε., στο Παρίσι πού συνεδρίαζε, έλαβε την εξής απόφαση:

Αρχική Σελίδα                                             Επόμενη Σελίδα