ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ό αγώνας των ελευθέρων ανθρώπων είναι κοινός, όπου κι αν διεξάγεται. Οι χαρές είναι κοινές. Και οι πόθοι και οι ελπίδες. Ή αγάπη για την ελευθερία, για την αξιοπρέπεια, για μια καλύτερη και ανθρωπινότερη ζωή είναι κοινή. Άλλα και ή λύπη και ο πόνος κοινός.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οι ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε δεμένοι μεταξύ μας από τα ακατάλυτα δεσμά μιας κοινής τύχης. Ζούμε σ' ένα κόσμο όπου κανείς δεν μπορεί να πει για οτιδήποτε: «αυτό δεν μ' αφορά». Κι ας γίνεται στην πιο απόμακρη γωνιά της απέραντης γης. Γιατί οπωσδήποτε αυτό πού γίνεται - ότι κι αν είναι -αφορά κι εμάς...

Τον Οκτώβριο του 1956 τα Σοβιετικά στρατεύματα έπνιξαν στο αίμα την εξέγερση του Ουγγρικού λαού. Οι φοιτητές, οι εργάτες, οι διανοούμενοι, όλος ο λαός, δεν ζητούσαν τίποτε περισσότερο παρά να μείνουν και να ζήσουν ελεύθεροι.

Οι πραιτοριανοί του Χρουτσώφ εξόντωσαν ανελέητα με ομαδικές δολοφονίες και σφαγές τους συγγραφείς και φιλοσόφους που προκάλεσαν την Οκτωβριανή Ουγγρική Επανάσταση, τους σπουδαστές που την άρχισαν, τα αγόρια και τα κορίτσια ου πάλεψαν με γυμνά χέρια εναντίον των τάνκς, τους εργάτες, χωρίς διάκριση – όλους αυτούς που οι δολοφόνοι του κομμουνισμού ισχυρίζονταν ότι ήσαν οι αγαπημένοι του καθεστώτος.

Η τραγωδία του Ουγγρικού λαού άφορα κι εμάς. Όπως ακριβώς ο κίνδυνος που αντιμετωπίζαμε εμείς, εδώ, σε τούτη τη μικρή μας χώρα από ένα παρόμοιο ξενοκίνητο και βάρβαρο συμμοριτοπόλεμο. αφορούσε εδώ και μερικά χρόνια όλους τους ανθρώπους της γης που ήσαν ή πού ήθελαν να είναι ελεύθεροι.

Επόμενη Σελίδα                                Αρχική Σελίδα