Η Αθήνα στις φλόγες

    Το γεγονός ότι το συλλαλητήριο ήταν μια πρόφαση και ένα σχέδιο παραπλάνησης και προκάλυψης ενός οργανωμένου σχεδίου επίθεσης για την κατάληψη των Αθηνών, φαίνεται από το τι ακολούθησε μετά τα επεισόδια της 3ης Δεκεμβρίου. Ασχέτως με το ποιος ξεκίνησε πρώτος, αν και ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι κατηγορηματικός ότι οι κομμουνιστές άρχισαν τις ένοπλες επιθέσεις και μάλιστα από την οικία του εναντίον της οποίας εκτόξευσαν χειροβομβίδες, οι αψιμαχίες της ημέρας αυτής έθεσαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο κεραυνοβόλου κατάληψης στρατηγικών σημείων των Αθηνών, από βαρειά οπλισμένες δυνάμεις του ΕΛΑΣ.

    Την ίδια ημέρα, βάσει ενός από πριν καταστρωμένου και καλά οργανωμένου σχεδίου, δέχονται επιθέσεις τα Β', ΙΑ', Θ΄ Αστυνομικά Τμήματα Αθηνών ενώ την επόμενη επεκτείνονται οι επιθέσεις στα Γ', Δ', ΣΤ', Αστυνομικά Τμήματα Αθηνών, στα Αστυνομικά Τμήματα του Πειραιά καθώς και στις Φυλακές Βουλιαγμένης, Συγγρού, στο Αρχηγείο της Χωροφυλακής στην οδό Ιουλιανού, στην Σχολή Χωροφυλακής, στην Ανωτέρα Διοίκηση Χωροφυλακής και γενικά σε κάθε σημείο της πόλης όπου υπήρχαν αστυνομικές δυνάμεις.

    Έως τις 5 Δεκεμβρίου το σύνολο σχεδόν των Αθηνών είχε περιέλθει στα χέρια των δυνάμεων του ΕΛΑΣ και των εφεδρικών του τμημάτων. Ελεύθερο είχε απομείνει το κέντρο της πόλης οριζόμενο από το κτιριακό συγκρότημα του Συντάγματος Μακρυγιάννη, το Ζάππειο (Ραδιοφωνικός Σταθμός), τα Παλαιά Ανάκτορα, τον Εθνικό Κήπο, την Πλατεία Ρηγίλλης το Ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» έως και την Πλατεία Ομονοίας. Η άμυνα της περιοχής αυτής εβασίζετο σε δύο κτιριακά συγκροτήματα τα οποία ανήκαν στην Χωροφυλακή: την Σχολή Χωροφυλακής στην οδό Μεσογείων και το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη. Η Σχολή ήλεγχε την βόρεια πρόσβαση προς το κέντρο, όπου ευρίσκοντο η κυβέρνηση και οι διάφορες κρατικές υπηρεσίες, ενώ το Σύνταγμα Μακρυγιάννη την νότια πρόσβαση. Τα δύο αυτά σημεία αποτελούσαν «φρούρια» τα οποία παρεμπόδιζαν την είσοδο βαρέων δυνάμεων του ΕΛΑΣ προς το κέντρο των Αθηνών ώστε να εξοντωθεί η κυβέρνηση, να καταλυθεί ο κρατικός έλεγχος και να εγκατασταθεί κομμουνιστική κυβέρνηση η οποία θα αναγνωριζόταν από τις χώρες του κομμουνιστικού μπλοκ.

    Όλη η υπόλοιπη πόλη αποτελούσε πεδίο ελεύθερης δράσης των ΕΛΑΣιτών και των τοπικών οργανώσεων του ΚΚΕ, οι οποίες είχαν αποδοθεί σε μια γιγαντιαία προσπάθεια εξόντωσης κάθε αντιφρονούντος και γενικά σε ένα όργιο λεηλασιών και εγκλημάτων καθώς στις τάξεις των κομμουνιστικών δυνάμεων είχαν ενταχθεί μεταξύ άλλων και κάθε λογής εγκληματίες. Την οργή των κομμουνιστών προσέλκυσαν ιδιαίτερα οι Αστυνομικοί και οι Χωροφύλακες, οι οποίοι όταν έπεφταν στα χέρια τους εκτελούντο αφού προηγουμένως επροπηλακίζοντο και εβασανίζοντο φρικτά.

Το «φρούριο» Μακρυγιάννη