ΓΙΑ ΝΑ ΑΜΥΝΘΟΥΜΕ ΣΚΟΤΩΝΑΜΕ—Ακίνδυνος: Και από τότε άρχισαν με καινούργια μέσα και αναρχίες και έφτασαν μέχρι τα στρατοδικεία. Πριν ν' αρχίσουν τα στρατοδικεία φυσικά υπήρχε η τρομοκρατία. Τα κρατικά όργανα έφθασαν μέχρι ξυλοδαρμούς και μέχρι λιντσάρισμα. Εδώ στην Θεσσαλονίκη ανέφερε μ' όλη την ειλικρίνεια κάποιος συγκατηγορούμενος απ' το Χαρμάνκιοϊ ότι κατέβαιναν οι τραμπούκοι, μας έκαναν αυτά και τα άλλα, δεν έκαμες όμως την ερώτηση κύριε Πρόεδρε, τι τους έκαμε η αρχή, τους τιμώρησε; Από δω βγαίνει ότι έπρεπε ο λαός ν’ αμυνθή, τα εγκληματικά μέτρα πού έπαιρναν τα κρατικά και τα παρακρατικά όργανα. Εμείς επειδή στην Βάρκιζα είχαμε υπογράψη να μην κατέβουμε σε ένοπλο αγώνα απαγορέψαμε στον καθένα πού ήθελε να πιάση όπλα. Σαν παράδειγμα σας αναφέρω τον Βελουχιώτη, τον όποιον τον είχε αποκηρύξει το κόμμα γιατί δεν δέχτηκε την συμφωνία της Βάρκιζας. Επομένως έπρεπε ο λαός να υπερασπίση τον εαυτόν του με τον μαζικό του όγκο, έπρεπε να αυτοαμυνθή. Εδώ στην Θεσσαλονίκη δημιουργήθηκε η Πλατειά, η Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα, πού είχε δυο σκοπούς, ένας να διαφωτισθή ο κόσμος πώς να αμυνθή, από την άλλη να πέσουν με τα ξύλα, με τις πέτρες, να κτυπήσουν. Η οργάνωση δεν είχε στρατό. Κάθε σπίτι, κάθε συνοικία, κάθε τετράγωνο θα έπρεπε ν' αμυνθή και αυτή την δουλειά ανέλαβα εγώ. Τον Μάιο με Ιούνιο του 1946 ανταμώνω, που τον ακούω εδώ, τον Αλέκο. Τον γνώρισα μέσω του Κικίτσα στην Βέροια και τον ήξερα με το παρατσούκλι «Χονδρό». Του λέω ότι βγήκα απ' την φυλακή και θα πρέπει να σκεφθώ τι θα γίνη, Αυτός φυσικά ήταν οργανωμένος στρατιωτικά, εαμικά δεν ξεύρω πώς και μου ζήτησε την διεύθυνση πού μένω και έρχεται και με συναντά. Η συνάντηση η δεύτερη είναι που κάναμε ολόκληρη ανασκόπηση της κατάστασης, πού τραβάμε και πού πρέπει να πάμε. Εγώ φυσικά δεν ήθελα να φύγω να κρυφτώ από φόβο. Προτίμησα να μείνω στην Θεσσαλονίκη, να διοργανώσω τον λαό για να κράτηση τις ελευθερίες του... Αυτή η Λαϊκή Μαζική Αυτοάμυνα έγινε μέχρι που δημιουργήθηκαν οι Επιτροπές Ασφαλείας και τα Στρατοδικεία. Δεν μπορούσε μ' αυτά τα μέσα ν' αντιμετωπισθή η κατάσταση γιατί έρχονταν με τα όπλα και δεν μπορούσαμε να τους αντιμετωπίσουμε. Έτσι συζητήσαμε με τον Αλέκο ότι φίλε μου η κατάσταση δεν πάει καλά, δεν μπορούμε να κατεβάζουμε τον κόσμο άοπλο, ν' αντιμετωπίζη τους Βενίτες, δεν μπορούμε να φυλάξουμε τα γραφεία θα πρέπει να ιδούμε τι θα γίνη. Εγώ είχα την γνώμη— γιατί οι δυο μας κάναμε την δουλειά —ότι δεν μπορεί η Θεσσαλονίκη να περιφρουρηθή χωρίς οργανωμένες δυνάμεις, να χρησιμοποίηση τα ίδια μέσα και σαν αυτά δεν μπορεί να είναι παρά ένα τμήμα του Δημοκρατικού στρατού και θα πρέπει να ζητήσουμε την γνώμη του Δημοκρατικού Γενικού Αρχηγείου. Ο Αλέκος πού είχε επαφή με τον Κικίτσα, ήρθε σε επαφή και ζήτησε την γνώμη του. γνώμη ήταν ότι δεν είναι σε θέση ο Δημ. Στρατός να περιφρουρήση την Θεσσαλονίκη και τις άλλες πόλεις. Είχα αναλάβει την Μαζική Αυτοάμυνα με 3 — 4 πρόσωπα, πηγαίναμε στις συνοικίες και κάναμε διαφώτιση. Έπρεπε να βρω και ορισμένα παιδιά ανεξάρτητα αν είναι Επονίτες, αυτοί γνωρίστηκαν μέσα στην πάλη της αντιμετώπισης απ' τους τραμπούκους. Εγώ ανέλαβα να βρω τη παιδιά. Τον Ελευθεριάδη τον γνώριζα απ' την Βέροια και βρήκα και άλλα παιδιά. Τους εξήγησα ότι θα χρησιμοποιήσουμε τα μέσα πού χρησιμοποιούν οι αντίπαλοι μας και μας κτυπούν. Γιατί σχηματίσθηκαν Επιτροπές Ασφάλειας πού στέλνουν εξορία, γιατί βρέθηκαν τα στρατοδικεία, πού σκοτώνουν αράδα, ξαμολήθηκαν ή σκότωναν τον λαό μεσ' το δρόμο και θα πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Παραδείγματα σας έλεγα πολλά και αραδιάζω και τώρα οικογενειακά άσυλα. Εδώ μας κατηγορούν ότι υπονομεύουμε την τάξη και ησυχία του λαού, ενώ αυτοί τα έκαναν. Εφ' όσον βρήκα τους ανθρώπους τους εξήγησα, συζητήσαμε με τον Αλέκο πώς θ' αρχίσουμε και από που. Τον οπλισμό τον είχαμε, μερικά πιστόλια και αυτόματα πού τα είχαν κρυμμένα. Η υπόθεση πέρασε από τους Τραμπούκους, φθάνει στα στρατοδικεία και τις Επιτροπές Ασφάλειας. Γι' αυτό είπα θα πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε κτυπώντας ορισμένους απ' αυτούς για να φρενάρουμε να βάλουμε φρένο στην δολοφονική τρομοκρατία. Για τον Κοφίτσα. Εγώ έχω την γνώμη ότι ο Κοφίτσας είναι πού επί Μεταξά γνώριζε και γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα και πήρε ένα σωρό ανθρώπους στο λαιμό του, οργάνωσε τις συλλήψεις των ηγετικών στελεχών της Μακεδονίας και Θράκης, είναι εισηγητής στο Στρατοδικείο και είναι ο άνθρωπος πού είχε βαρύτητα στα μέτρα βίας ενάντια στο λαό. Γι' αυτό δέχτηκα και πρότεινα να κτυπηθή. Εγώ έδωσα την εντολή στα παιδιά να τον κτυπήσουν σαν τέτοιο. Άλλος στόχος πού εγώ προσωπικά επέμενα ήταν ο Βαρδουλάκης. Ο Βαρδουλάκης έκαμε αυτήν την εκστρατεία στο λαό του Βερμίου. Για να κτυπήση ένα Μπαρούτα, τους κατοίκους τους ξεσπήτωσε, τους ρήμαξε, έκανε τόσα και τόσα και θα έπρεπε ν' ανακουφισθεί ο λαός του Βερμίου. Αντί γι' αυτόν κτυπήθηκαν τα παιδιά με την περίπολο. Τα παιδιά πού βρήκα ήταν πολλά. Άλλα δέχθηκαν, άλλα δεν δέχθηκαν. Για να τους ενθαρρύνω πήγα στην Τούμπα, αλλά φυσικά δεν είχα σκοπό να κτυπήσω τον Μπόνο και το καφενείο του αλλά τους μαυροσκούφηδες πού τρομοκρατούσαν την Τούμπα και κάτι Βενίτες πού αλώνιζαν εκεί. Δεν τους βρήκαμε και πήγαμε στο καφενείο πού κάθονταν οι οργανωτές αυτής της δουλειάς. Αυτή την δουλειά εγώ την θεώρησα και την θεωρώ όχι με προσωπικό μίσος και με εγκληματικά αισθήματα άλλα γιατί αυτοί ήταν πού βασάνιζαν τον λαό και εξ αγάπης προς το λαό!... —Πρόεδρος: Λευτεριά στον λαό. —Ακίνδυνος: Έτσι πίστευα και πιστεύω. Για την αεροπορία : Η Αεροπορία ούτε καν ήταν μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες πού ζούσαμε εδώ και τα ιδιαίτερα καθήκοντα πού έβαζαν στις γραμμές του Δημοκρατικού στρατού. Αυτό το συνδυάσαμε με την γενικώτερη επίθεση που γινόταν εκ μέρους του στρατού της Μοναρχοφασιστικής Κυβέρνησης ενάντια στον Δημοκρατικό Στρατό. Με τον Αλέκο συζητούσαμε για τις επιχειρήσεις που γίνονταν επάνω, είχαμε σύνδεση και ξέραμε τι γινόταν. Μάλιστα εδώ στο Δικαστήριο έγινε πολύς ντόρος ότι σκοτώθηκε ένας στο καφενείο τον Μπόνου την ημέρα του Πάσχα. Τις δεύτερες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις τις κάνατε το Πάσχα και σκοτώθηκαν ένα σωρό Δημοκράτες. Θυμάμαι καλά και το θεωρώ ότι η μέρα ήταν αγία αλλά εφ' όσον ο αντίπαλος μας εξαπέλυσε επίθεση και μεις τι μέρα και ξημέρα είπαμε. Απ' εδώ εγώ παίρνω την εντολή να κτυπήσω την αεροπορία, με ότι τρόπο μπορώ, εν λευκώ, να φέρουμε χτύπημα για να ανακουφίσουμε τον πληθυσμό. Εμείς φυσικά τους ιπταμένους θέλαμε, γιατί αυτοί είναι πού αδιάκριτα χτυπούν και θα έπρεπε να φέρουμε χτύπημα για να σκεφθούν και να μελετήσουν πώς μπορούν αυτοί αδιάκριτα να κτυπούν και πώς όπου και αν είναι θα τιμωρηθούν και μέσα στην Θεσσαλονίκη. Τώρα μέσα υπήρχαν και άλλοι πού δεν ήσαν τέτοιοι. Αυτό δεν μπορούμε να το θεωρήσουμε έγκλημα αλλά σε μια επιχείρηση πρέπει να τραβήξεις μπροστά ανεξάρτητα αν θα έχεις ορισμένα τα όποια δεν τα έχεις προβλέψει. Δεν θεωρώ την πράξη αυτή και όλες τις άλλες εγκληματικές, γιατί εκείνοι που πολεμούν δεν κάνουν εγκλήματα, πολεμούν για ένα σκοπό. Όπως είπα λόγω της κατάστασης έπρεπε να τους αντιμετωπίσουμε έτσι γιατί αλλιώς όπως είχα πει ήταν αδύνατο. Αυτό δεν το θεωρώ ότι εμείς θέλαμε να χύσουμε αίμα, ανεξάρτητα είτε δεξιός είτε αριστερός, αλλά άλλοι είναι οι αίτιοι σήμερα στις πόλεις, στα χωριά, στα βουνά. Ως για τις ομάδες, ότι κατείχα όπλα που ανήκαν στον στρατό κατά την κατηγορία, οργάνωσα ομάδες, όπλα είχα, ο σκοπός μου ήταν αυτός πού ανέφερα. Σκοπός μου ήταν να φρενάρω την λυσσασμένη επίθεση της μοναρχοφασιστικής κλίκας, πού κυβερνά την χώρα μας με τα ξένα όπλα, πού την φέραν στην αρχή. Αν επιτρεπόταν κύριε Πρόεδρε δυο λόγια για το ζήτημα της Κυβέρνησης... Εγώ πάλι τονίζω ότι έμεινα πιστός στα Δημοκρατικά Ιδανικά και πιστεύω και δούλεψα μέχρι σήμερα γι' αυτό. Τώρα για τις δουλειές πού ευθύνομαι προσωπικά είναι: Ομάδες έκαμα, κτυπήματα έκαμα, τον Κοφίτσα εγώ προσωπικά έδωσα την εντολή και τον παρακολούθησα και τον σκότωσα. Ήμουν υπεύθυνος εγώ. Για τον Παγώνη παίρνω εγώ την ευθύνη. Για το καφενείο «ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ» εγώ έδωσα εντολή στον Διογένη και έριξαν τις χειροβομβίδες. Για την Τούμπα και το καφενείο Μπόνου προσωπικά πήγα εγώ. Για τους αεροπόρους την παρακολούθησα εγώ. Αν ένα παιδί δεν μπορούσε να ρίξη την χειροβομβίδα θα την έριχνα εγώ. (Φωνές απ' το ακροατήριο). Ένα φόνο μόνο δεν θέλησε ο Ακίνδυνος να φορτωθή: του Πούγκουρα Σωτηρίου. Ήταν κομμουνιστής πού είχε καθαιρεθή και ήλθε στην Θεσσαλονίκη απ' τα μέρη της Κοζάνης για ν' αποκατασταθή. Η «Επιτροπή Πόλης» τον έστειλε στην συνοικία του Επτοπυργίου να βρει τον αντιπρόσωπο του Μακεδονικού Γραφείου. «Βρήκε όμως τον Ακίνδυνο που τον έστειλε όπως είπαν μάρτυρες, στον άλλο κόσμο». Για τον Πούγκουρα, είπε, ιδέα δεν έχω και ούτε ξέρω. Τώρα τον ακούω ότι τον σκότωσαν. Φρόντισε ο Ακίνδυνος και για την υστεροφημία του. —Ένα ζήτημα πού επανειλημμένως, είπε, χρησιμοποίησε η μαύρη αντίδραση ενάντια στο πρόσωπο μου και εδώ αναφέρθηκε, είναι το ζήτημα του γάμου μου —Πρόεδρος: Αυτό δεν ανήκει στην ουσία της κατηγορίας. —Ακίνδυνος: Δεν μπορεί. Είναι βασικό για μένα. Εδώ ανέφερε η Ασφάλεια και σεις προσωπικά, δεν ξέρω πόσους τουρβάδες λίρες και ότι έκαμα πριγκηπικό γάμο πράγμα που είχε επίδραση και στον καθηγητή Βασδέκη συγκατηγορούμενον, αφού είπε ότι πραγματικά τώρα μαθαίνω ότι έκαμαν τέτοιους γάμους κτλ. Για το ζήτημα αυτό εγώ λογοδότησα στο κόμμα μου επειδή έκαμα κάτι πού έγινε σε μια εποχή λευτεριάς. Ήλθε πολύς κόσμος πού δεν μπορούσα να τον διώξω και πήρε ο γάμος μαζικό χαρακτήρα και τότε κτυπώντας εμένα κτυπούσαν τους αγωνιστές. —Βασ. Επίτροπος : Σε κατηγόρησαν στο κόμμα γι' αυτό; —Ακίνδυνος: Δεν ξέρω. —Βασ. Επίτροπος: Μα για να δώσης λόγο; —Ακίνδυνος: Εδώ δεν μπορούν ν' αναφερθούν ζητήματα κομματικά. —Βασ. Επίτροπος : Είπες ότι έδωσες λόγο, θα πρέπει να σε κατηγόρησαν. —Ακίνδυνος: Δεν ξέρω. Δεν είναι τόπος και χρόνος να μιλήσω για ένα ζήτημα εσωκομματικό πού απλώς ανέφερα. Έθιξε και ένα άλλο σημείο της καταθέσεως του Ανθυπασπιστού κ. Θεοδ.. Παπαδοπούλου, ο Ακίνδυνος, που τραυμάτιζε την τιμή και αξιοπρέπεια του, την κομματική. Στο ζήτημα, κραύγασε, ότι έκαμα διαπραγματεύσεις με την Ασφάλεια τους προκαλώ ανοικτά να μιλήσουν και να μου πουν τι ανταλλάγματα τους ζήτησα. —Βασ. Επίτροπος : Δεν είπε τέτοια πράγματα. Είπε ότι απεκάλυψες που βρίσκονταν κρυμμένα τα όπλα στο σπίτι της Πατσά, στην κρύπτη του παραθύρου. —Ακίνδυνος: Αφού είπε τέτοια πράγματα για διαπραγματεύσεις και τα εδημοσίεψαν! —Βασ. Επίτροπος: Δεν τα είπε. Είπε μόνο ότι κατέδωσες τα όπλα στο σπίτι της Πατσά και ζήτησες να μη γίνη τούτο γνωστό. Ο Ακίνδυνος ησύχασε... |