Η ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΑΛΚΑΘΑΡ

  Προηγούμενη Σελίδα

Εκεί μέσα Βρίσκονται κλεισμένοι, εκτός από τους 1.150 πολεμιστές που προαναφέραμε, 520 γυναίκες και 50 παιδιά. Έχουν καταφύγει προτιμώντας τους κινδύνους τής πολιορκίας, άπ' τα κομμουνιστικά μαχαίρια. Ό διατιθέμενος οπλισμός δεν είναι πολύ πλούσιος: 13 πολυβόλα, άλλα τόσα οπλοπολυβόλα, δύο μικρά πυροβόλα με ελάχιστα πυρομαχικά και 500 τουφέκια. Τέλος, ένα εκατομμύριο φυσίγγια, πού μετεφέρθησαν με καμιόνια άπ' τα εργοστάσια.

Αυτά είναι όλα. "Όσο για τα τρόφιμα... Αλλά ας αφήσουμε νά μας τα πει καλύτερα ένας αυτόπτης μάρτυς. Ένας από τους ήρωες τής εποποιίας, ο δημοδιδάσκαλος Μιγκουέλ Γκόμεθ Κασκαχάρες, πού, σ' ένα απλό ημερολόγιο (πού το χρωστάμε στον Καζαντζάκη*) αποτύπωσε τις καθημερινές αναμνήσεις του άπ' τον αγώνα του ανάμεσα στους ελευθέρους πολιορκημένους του Αλκαζάρ:

22 Ιουλίου. Μπήκαμε μέσα, κλείσαμε τις πόρτες. Ό Συνταγματάρχης Μοσκαρντό έβγαλε διαταγή: «Παιδιά κουράγιο! Ή τιμή τής Ισπανίας είναι στα χέρια μας. Νά μην παραδοθούμε! Θάρθουν οι δικοί μας νά μας ελευθερώσουν. Φανείτε παλικάρια. Ζήτω ή Ισπανία!».

       Μετρηθήκαμε: 1.150 άντρες, 520 γυναίκες, 50 παιδιά, 97 άλογα, 27 μουλάρια. Η γυναίκα μου δεν πρόφτασε νάρθει. Καλύτερα! Καταγράψαμε τι έχουμε και τι δεν έχουμε: τουφέκια, κανόνια, πολεμοφόδια, τροφές, νερό... Βάλαμε τάξη. Κανονίσαμε που νά κοιμούνται οι γυναίκες, που οι άντρες, που τ' άλογα και που τα μουλάρια. Ό Διοικητής κήρυξε το στρατιωτικό νόμο. Κατάσταση πολιορκίας. Πιάσαμε τις θέσεις μας.

24 Ιουλίου. Σπάσαμε μερικά μαγαζιά και πήραμε ότι φαγώσιμα βρήκαμε: ρύζι. μακαρόνια, όσπρια, λάδι, ελιές. καφέ. ζάχαρη. Δόξα σοι ό Θεός! Πείνα δεν φοβόμαστε! Πόσες μέρες θα βαστάξει ή πολιορκία; Δέκα; Δεκαπέντε; Θάρθουν οι δικοί μας νά μας ελευθερώσουν. Το κανονίδι άρχισε. Οι κόκκινοι ταμπουρώθηκαν στ' αντικρινά σπίτια, έπιασαν την πλατεία, άρχισε το πανηγύρι! Ό Διοικητής μας μοίρασε σε τάγματα. Το «τάγμα του Σεμπλόν» νά σκάβει κάτω από τη γη λαγούμια, να ανατινάζει τις μίνες πού θα μας βάζουν οι κόκκινοι. Το «τάγμα θανάτου» νά κάνη εξόδους και νά χυμάει να άνοιξη δρόμο... Εγώ γράφτηκα στο τάγμα αυτό. Λυπούμαι τη γυναίκα μου και το παιδί μου. Μα τι να κάνω; Ό Θεός βοηθός!

27 Ιουλίου. Σήμερα σκότωσαν το γιο του Συνταγματάρχη Μοσκαρντό.

 ------------------------------------------------------------------------------------------

(*) Ο Καζαντζάκης ουδέποτε υπήρξε κομμουνιστής. Απλά σε κάποια φάση της ζωής του συγκρούστηκε με την εκκλησία και η αριστερά τον ηρωοποίησε. Στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο ήταν ανταποκριτής της Καθημερινής στην Ισπανία και έγραψε άρθρα όπου υμνούσε τον Φράνκο!

Αρχική Σελίδα                               Οι Κόκκινοι Φονιάδες